Op 6 mei vertrek ik met die van ons naar Lissabon,.

Daar verblijven we tot 10 mei, die van ons keert dan terug en ik neem dan de trein naar Porto waar ik verblijf tot 12 mei.

De bedoeling was om terug te keren op 7 juni...maar bij het boeken van een vlucht heb ik me vergist en zat ik met 8 juni in het hoofd..maar op die dag waren er geen rechtstreekse vluchten naar Brussel, maar op 9 juni wel.

 Ach, dan blijf ik maar een dag langer. Na het boeken mijn vergissing ontdekt zodat ik niet 2...maar uiteindelijk nog 3 dagen in Compostela verblijf.

 

Portugal, het land van de Fado

Fado in de armoedige buurten van Lissabon.

In de loop van de 20e eeuw werd de fado een zangkunst die naar waarde werd geschat..het geeft klank aan de gemoederen van het leven.

Verdriet, melancholie, weemoed, blijheid, liefde.

 Fado..afgeleid van het Latijnse fatum, betekent zoveel als lot, het noodlot vertaald in muziek

De eerste grote Fado zangeres was Maria Severa, dochter van een kroegbazin en prostituee in de wijk Mouraria. En de allerbekendste, Amália Rodrigues kennen we allemaal wel... in de jaren negentig werd de fado populair met een nieuwe generatie fadista's zoals Mafalda Arnauth, Cristina Branco en Mariza.

In 2011 heeft de fado een plaats gekregen op de lijst van cultureel erfgoed van Unesco.

 

In de armoedige buurten waar de Fado geboren is

 

Ons laatste ontbijt hier, afrekenen en die van ons naar het vliegveld brengen waarna ik naar het Apolonia station moet om de trein naar Porto te nemen. Het waren vier aangename pasteis vullende dagen met veel zon en warmte.

Soms best vermoeiend maar dat hoort erbij. De weersvoorspellingen voor vandaag en morgen zijn minder schitterend maar daarna zou het weer beteren en zonnig en warm worden tot 31 graden. Zweten geblazen dus.

Ik zou zeggen...Die van ons vlot afgeleverd aan de luchthaven, terug de metro in om met 1 overstap in 50 minuten van de luchthaven naar het treinstation  Apolonia te sporen waar ik om 11 uur aankwam, de trein stond al klaar en ik had nog een half uur voor vertrek.

Ondertussen een berichtje gekregen van die van ons dat haar vliegtuig vertraging had..nb het vliegtuig van de rode duivels. Men kreeg de kerosine niet opgepompt.  Met 1u40 vertraging is ze opgestegen, ik was bijna in Porto als zij opsteeg.

 

In Porto aangekomen was het even zoeken naar de metro want nergens aangegeven, maar ik kan nog altijd mijn mond gebruiken.

Aan een automaat geraakt...Geen Engels te vinden...maar een reddende engel in  nood kwam me helpen om een  kaartje te kopen met twee ritten.

Meer heb ik niet nodig..1 voor het hotel en 1 voor vrijdag om buiten het centrum te geraken.

Hij zette me ook ineens aan de juiste zijde aan  het juiste spoor. De metro in Lissabon was een stuk gemakkelijker.

Maar alle wegen  leiden naar Rome.

Uit de metro gekomen was het maar een paar minuten naar het hotel. Een mooi hotel met de oude stijl...alleen wat minder luxueus dan het NH in  Lissabon.

Maar nog steeds mooi, al had ik een kelderkamer en kreeg ik de waarschuwing dat men nog aan het renoveren was met best wat geluidsoverlast...hopelijk werken die mannen niet te lang. 😄

Juist bericht gekregen dat  die van ons toch nog niet weg is. Dat is wel dikke pech.(tijd tussen😅)

Ondertussen is die van ons richting Toulouse gevlogen waar ze zullen bijtanken gezien de grote problemen met kerosine voorziening in Lissabon.

Al goed dat ze een goed familielid heeft dat bereid is haar op te pikken op de luchthaven zodra ze er is, want dan zullen de treinen niet meer rijden.

Ik wacht op verder nieuws van die van ons. Ondertussen lekker gaan eten in een restaurant juist naast het hotel...lekker en goedkoop.

Kabeljauw met aardappelen in de schil en groenten overgoten met een glas wijn, en dessert met koffie voor 16 euro.

Op m'n tablet naar een aflevering van de kampioenen gaan kijken...maar halverwege de aflevering begon ik in te dommelen...morgen verder kijken.

Om 22:45 wakker geworden van een berichtje...die van ons om te zeggen dat ze eindelijk in Zaventem was aangekomen..Belgische tijd 23:45.

Hopelijk moet ze niet bijbetalen omdat ze zo lang is onderweg geweest. Ocharme da kind. 😥

 

 

 

Om 6:15 ontwaakt wegens tijdig gaan slapen en goed uitgeslapen.

Van het vroege uurtje gebruik gemaakt om foto's op te laden wat veel gemakkelijker en sneller gaat als er bijna niemand op de wifi bezig is.

Vandaag de nodige voorbereidingen nemen, wat den toerist uithangen, mijn eerste stempel halen in de kathedraal en zeker passeren langs het Sao Bento station...moet prachtig betegeld zijn. Ok...Ik ben na het ontbijt in een wat protserige eetzaal met bijna allemaal 65 plussers..

.Ik zeg bijna allemaal met nadruk op BIJNA....😃 naar buiten getogen.

Het regende, 100 meter verder een C&A binnen gegaan om even af te wachten, en na een 5tal minuten was het weer droog.

Eerste panoramapunt was een parking met een fantastisch zicht op de Douro en de Luiz I brug. Van daar naar de kathedraal die stampvol zat met alles wat uit de bussen kwam geparkeerd aan de kathedraal. En..die kwamen juist allemaal naar buiten, een kwartier moeten wachten eer die bende buiten was en dan mijn eerste stempel gaan halen.

Een mooie maar veel kleinere kathedraal dan die van Compostela.

Nog een praatje gedaan met een Duitser die ook zijn stempel kwam halen en net als ik ook Cape Finisterre en Muxia meenam.

Afscheidsgroet..buen camino. Nog wat de sfeer van de mensen en de kathedraal opgesnoven en dan richting Estacione Sao Bento, een oud station met in de inkomhal prachtige betegeling.

En inderdaad prachtige grote taferelen in blauw-witte mozaïek. Dan naar het oude stadsgedeelte aan het water...Ribera.

Een gezellige toeristische drukte met veel toeristen, meeuwen en duiven. De portoboten lagen in het water als decor en als vervoermiddel voor toeristen die alle zeven de bruggen van Porto eens vanonder wilden zien.me er ook een doosje met drie miniflesjes porto gekocht om in het geniep in de hotelkamer binnen te kappen.😋

Ik kan moeilijk in Porto verblijven zonder porto te drinken. Tja, Ribera ligt beneden aan het water en ik wilde op de bovenste brug de Douro overstappen wat wil zeggen....jawel, ik moest terug naar boven, maar langs de andere zijde.

Een nette klim bracht deze 40 plusser gezwind omhoog tot aan het bovenste deel van de brug waar ook de metro over komt.

Onderweg kwam ik een meeuw tegen met de allures van een fotomodel die probleemloos foto's liet nemen in het gezelschap van iedereen die ermee op de foto wilde. Geen schaaltje voor geld noch geschooi voor eten kwam eraan te pas..de aandacht scheen genoeg voor deze meewerkende meeuw.

Mooi zicht van boven op het Ribera stadsdeel. Rustig terug gewandeld richting Rua Santa Caterina.

Op een winkelcentrum gestoten en daar ben ik  buffet gaan eten, je kan daar zelf nemen wat je wil. In mijn geval frieten met steak overbakken met kaas en groenten en een PepsiCola voor de som van 5,95 euro. En 't was nog te eten ook,  al was mijn schotel met kabeljauw van gisteren beter.

Na 7 uren te hebben rondgezworven  door Porto begaf ik me naar de rust van mijn kamer in het Grande hotel Do Porto.

Een wat in de tijd gebleven hotel met veel donker hout en een inrichting die wat aan Agatha Christie doet denken.

Het kon in elk geval niet aan het niveau van het NH hotel in Lissabon..in de verste verte niet.

Roerei zonder spek en worstjes uit blik...zwanworstjes vond ik voor een hotel dat deftige prijzen durft te vragen  best beschamend.

En de koffie was koffie die uit een koffiemachine kwam, niks bonen gemalen, niet het minste schuim, een platte zwarte tas koffie. Gelukkig heb ik nog kunnen boeken aan 126 euro voor 2 nachten. Moest ik geboekt hebben twee weken ervoor zou me dat 350 euro gekost hebben.

Of zoals ze bij de mediamarkt zeggen.....Ik ben toch niet gek! 😲 Neen, het heeft niet de status dat het zich wil aanmeten.

Zelfs de wifi is met momenten van bedenkelijk niveau. Voor ik wegsafe moet ik eerst nakijken of er wel verbinding is of ik kan terug beginnen.

Maar kom...morgen is in aankomst, dus stilaan alles nog eens checken..de rugzak en de route. Een klein wasje..en de foto's, jawel, voor morgenvroeg.

 

 

 

Vandaag begint de trekking naar Muxia, gedaan met het toeristische deel.

Na het doornemen van de gids en de ervaringen van andere pelgrims over bepaalde gevaarlijke trajecten waarbij zelfs een vierbaansweg moet worden overgestoken middenberm inbegrepen, heb ik besloten dit stuk te overbruggen met de metro tot Maia.

Daar moet ik het pad dan opzoeken om verder te wandelen tot Vilarinho, mijn bestemming vandaag.

Maar eerst nog eens uitgebreid gaan ontbijten. Na het laatste luxueuze ontbijt naar de metro gestapt om richting Maia te rijden om daar de beginnen.

De kerk vrij gemakkelijk gevonden, foto nemen en weg ben ik. De weg was vandaag weinig aangenaam.. Geen natuur, langs de weg en door dorpen.

In Portugal ligt een fortuin aan kasseien, in de 68 jaar dat ik al op deze aardbol rondloop heb ik nog nooit zoveel kasseien onder de voeten gehad.

Een deel van de weg was in elk geval levensgevaarlijk, twee vakken, geen voet of fietspad en Portugezen die geboren kamikazes zijn.

Ik denk te kunnen stellen dat 80% van de Portugezen waanzinnig worden zodra ze een stuur in de hand hebben.

1 keer moest ik me voor een vrachtwagen de muur in duwen, was ik blij dat die weg ten einde was.en een paar km voor mijn bestemming was een variant die via een klooster ging. Op het punt van splitsing kwam een Portugees me de raad geven de variant te nemen langs het klooster omdat de normaalroute  zo gevaarlijk was.

Dank u lieve donkere Portugees. Een hele km voor mijn bestemming maakte ik voor de eerste keer kennis met onverharde weg door een bosj, ik rook zelfs groene dingen.

Een hele km groen. Niet echt een aangename wandeling. Eindelijk kom ik dan in Vilarhino waar ik de weg vroeg naar Casa Lauren en de vriendelijke man tekende het uit.

Ik zo blij als wat, ja als wat? Toen bleek dat het niet juist was vroeg ik mezelf af waarom ik zo blij was geweest.

In een klein supermarktje wat nectarine en worst gaan kopen en die wist het wel juist te tekenen.muchas gracias...

Dan kom ik uiteindelijk aan Casa Laura en blijkt het daar volzet te zijn.

Ze had me een  berichtje gestuurd onderweg met de vraag of ik vandaag kwam wat ik tijdens het wandelen niet gezien had natuurlijk.

Gelukkig was er een vrouw die zelf ook een onderkomen had met drie kamers en waar ik dan kon slapen in een eigen kamer met eigen douche voor 12 euro ipv 10 euro.

Daar aangekomen was er een vrouwelijke pelgrim uit Karlsruhe die voor de eerste maal zoiets deed.

En er was nog een derde pelgrim maar die was weg. Geen wifi maar de blog zonder foto's kan ik met 1,5 gb wel klaar maken.

Voor de foto's heb ik wifi nodig die in het restaurantje 100 meter verder beschikbaar zou zijn.

De derde pelgrim is net binnen gekomen en is een Mexicaan van in de 20 ergens. Zo, ik ga maar eens douchen en een wasje slagen, en dan een stukje eten in het restaurantje verderop. Dat is gebeurd...goed gegeten, frieten met steak in championsaus  met een  salade, een caramelpudding en café Americano en een alcoholvrij bier.

De hoofdschotel was 6 euro, dessert 0,80 cent...en de rest weet ik nog niet. Maar gezien de prijzen voor de hoofdschotel en dessert ga ik zeker niet achterover slaan.

In eerder genoemd supermarktje betaalde ik voor 3 nectarine en een grote worst 1,92 euro. Zo, ik ga maar terug naar mijn kamer/huisje en wens jullie allen een goede nacht en een prettig weekeinde.  😍😘😙😚 en...voor mijn eten en drinken heb ik alles tesamen 10,90 betaald.😆

Morgenvroeg ga ik er ontbijten, krijg ik er misschien nog geld bovenop.... en inderdaad, vandaag kwam ik in actie...mijn eerste dag op de weg...Tot morgen.

 

                                                                                                                                                                                                                        Een trammetje in de steile straten van Lissabon

 

 

Goed geslapen deze nacht..pas om 7:45 uit bed gekomen. Toilet en rugzak gemaakt en gaan ontbijten. Croque met kaas en ham en café Americano.

Het zou normaal zonnig moeten zijn, maar het is volledig bewolkt. Vandaag 19 km net zoveel als ik gisteren heb gedaan.

Om 9:15 vertrokken en als laatste de deur dicht gedaan.

Een stuk asfalt en een beetje verder de weg af een mooi stukje natuur en mooi zicht over Ponte do Aven waar ik ook over moest.

Een paar km verder hetzelfde als gisteren, een splitsing waar men zelf kon beslissen welke weg men kon nemen.

De variant die veiliger en 1,650 km langer maar veilig was, of de korte maar gevaarlijke weg.

En aangezien ik van plan ben om 100 te worden besloot ik de langere veilige variant te nemen.

Op het einde van die variant waar beide wegen terug samen komen stoot ik op Ron...een Nederlander die zijn leven waagde om 1,650 meter minder.

De man had het vrij zwaar en ging vrij langzaam en wilde in een eerder dorp al stoppen.

 

In San Pedro de Rates nam ik in een bushokje een rustpauze, en net toen ik besliste op te stappen kwam de Hollander er ook aan...

Hij ging het toch ook proberen om naar Pedra Furada te geraken..of hij gereserveerd had?

Neen...wacht, ik bel wel even, met m'n 150 belminuten ook in het buitenland was dat een kleintje...de man had geluk, hij had het laatste bed.

Ok..zie je later Ron. Ondertussen af en toe een stevige regenbui gehad..maar nooit echt lang.

De weg werd al landelijker met onverharde wegen, afgewisseld met asfalt en de beruchte kasseiën.

Nog een Australiër tegen gekomen en een pittige Engelse...in gezegende leeftijd...goed bij de hare en stappen kon ze ook best.  Beiden sliepen in dezelfde herberg.

Aangekomen in het restaurant-herberg eerst een goede frisse icetea gedronken en dan versast naar de kamer met vier bedden.

Door de traagheid van Ron kon ik het onderste bed in beslag nemen...sorry Ron. 😄 gedoucht, gewassen en opgehangen en dan naar het café waar er wifi is zodat ik kon verder werken aan de blog.

Dit in gezelschap van een glas alcoholvrij bier.Eten is vanavond om 19 u, nog twee uur op mijn  honger zitten dus.

Hopelijk begint morgen het voorspelde mooie weer al kan de temperatuur dan wel stijgen naar 30 graden, alles heeft z'n voor en nadelen.

Vandaag met de variant 20,4 km. En ja...het café zat vol met voetbalsupporters...wat een lawaai..en zeker als er een goal werd gemaakt. Plots telefoon, die van ons die niet kon Skype...in België 20 uur, hier 19 uur, alweer rats vergeten. Het gezien de drukte en het lawaai in het café dan maar een praatje gedaan buiten. 

 

En dan was het moment daar om de innerlijke mens te versterken, en het was lekker...gebakken aardappelen met een lekker stuk vlees en groeten en als dessert een Portugese specialiteit waarvan ik de naam niet kan uitspreken.

Rode wijn, een traktatie van Tony omdat ik hem aan het laatste bed hier had geholpen, hier stelde ik me open voor een ander.

In elk geval een best vermoeiende dag gehad...maar ook een mooie dag beëindigd in gezelschap van een Hollander...

Ton 78 jaar en best fit voor zijn leeftijd en hij ziet er helemaal niet zo oud uit, een Australiër called Matthew..de Benjamin onder ons...een Engelse called Janet 72 jaar jong en kwiek als een kuiken en altijd open voor een grapje...en natuurlijk de Oude Belg...de dapperste onder allen.

Zo...foto.s komen later, nu toilet maken en dan rustig vertrekken voor het volgende traject ook een goede 19 km. .

 

 

 

 

 

 

Werkendag  voor de meesten, maar niet voor mij...alhoewel, het zal best een inspannende dag worden vandaag. 25 km naar de volgende herberg in Ponte de Lima.

Temperaturen zijn gezakt en zouden volgens de weersvoorspellingen deze week niet boven de 17 gaan, verleden week voorspelde men temperaturen tot 31 graden.

Gelukkig gaat dat niet door, 17 graden is een mooie temperatuur om te wandelen, voornaamste is dat er niet teveel regen is.

Dat zou voor woensdag zijn, afwachten maar.

Vandaag was de wandeling al een pak aangenamer,  meer natuur en dus meer onverharde ondergrond al was er op het laatst nog wel een weg die best onaangenaam was.

Geen kasseien maar stenen in alle maten. Vandaag veel eucalyptusbomen gehad, appelsienen citroenen.

Janet was eerst vetrokken want die wilde in Ponte de Lima haar montuur laten bijstellen.

Ze was gevallen en had daarbij  haar bril wat beschadigd...en haar schouder waar ze nog wat last van had.

Ton wist niet goed wat hij ging doen, de helft of de hele trip. Het was in elk geval een zware dag met 26,6 km onder de voeten en vrij warm.

Zere voeten, bezweet en een rugzak die je moet meesleuren. Niet echt het comfortabele leven van een gepensioneerd 40 plusser mijn gedacht.

Rond 12:30 me op een muurtje gezet om een half uurtje te rusten en te eten, mijn voeten uit de schoenen gehaald om ze wat te laten afkoelen.

Ik had niet veel zin op te staan en verder te gaan.....maar ik moest wel.

Maar een twee km verder kwam ik het paradijs tegen, een café waar ik me binnen kon zetten in de koelte en me voor 1,10 euro trakteerde op een alcoholvrij bier van 33 cl.....bij de eerste slok werd ik euforisch van de smaak en de koelte die van dit lekkere frisse bier uitging...

Ik had er zo twee kunnen uitdrinken maar wist mezelf te beheersen omdat ik geen 5 km verder wilde wandelen met een klotsende buik met 66 cl bier in.

 

Op zeker moment....Ponte de Lima....1 km. Ik kreeg plots vleugeltjes.

De eerste brug die ik zag was de nieuwe brug, de oude brug waar zich ook de herberg aan bevond was nog een eind verder....langs de Lima was het markt...een  grote markt waar ik doorliep in de hoop een crème glace te kunnen kopen, en inderdaad, na de aankoop van 250 gr kersen en twee witte perziken voor 1,75 euro...kwam ik een ijscremebak tegen waar ik me een lekkere frambozenijs kocht.

Wat  is het leven toch heerlijk.. En daar was de brug die ik moest oversteken om de herberg te bereiken, aan het herberg zag ik een hele hoop pelgrims zitten en de rugzakken tegen de muur...De herberg ging pas om 16:00 open en het was nog maar 15:15. Me dan maar naast Janet gezet, een praatje gedaan, samen kersen gegeten wachtende niet op Godot...maar op 16:00 uur.

Tien voor ging het deurtje open en konden we eindelijk binnen, inschrijven en vijf euro betalen, stond er nog een bakje waar je een donatie kon doen....zijn ze een haartje betoeterd? Ons buiten in de zon laten wachten en dan nog op een donatie rekenen.

Nada..nikske...voila.Als gepensioneerden kregen we een bed waar we niet moesten opklimmen, niks onder noch boven ons.

Als gepensioneerden moesten we onze rugzak wel naar het tweede verdieping sleuren. Het rugzakceremonieel...douchen en wassen en ophangen..en dan..

 

Dan was er rust. Op zoek gegaan naar een drankautomaat maar het enige wat men hier kan krijgen was water  uit de kraan.

Blij dat ik geen donatie had gegeven.😄

Als ze wijs waren geweest en mededogen hadden gehad met die in de zon zittende wachtende pelgrims...hadden ze misschien een donatie gekregen.

Ik ga tegen 19/20 uur eten met Janet in het stadje. En van Ton nog niets gehoord. Zo, ik ga nu even wat rusten...

Tot later. Ondertussen naar Ton gebeld en bleek hij in de herberg te zijn een  verdieping later.  

Afgesproken om tegen 19:15 te gaan eten, maar dan zijn we toch maar eerst naar een supermarkt geweest om de nodige inkopen te doen. En Janet zat ondertussen al te wachten aan het café-restaurant...er waren alleen pelgrimmenus, soep, spaghetti met steak en een ei, en een bier voor 6 euro.

Mijn mededogen voor een Hollander nog eens getoond en hem een kamer bezorgd in Rubaeis.

Om 9 terug op de kamer, moe en voldaan. Morgen gaat het mooi worden met ook wel een mooie klim....maar he....dat is voor morgen.

Slaap lekker en niet tandenknarsen noch scheten laten onder de dekens. 😙

 

 

 

Na een nacht vol krakende en piepende matrassen in blauwe plastiek, en toeslaande toiletdeuren die niet enkel hoorbaar maar ook voelbaar waren als ze dicht sloegen...voeg daarbij de snurkers en zij die in hun slaap op hun moeder riepen, dan was het plaatje compleet.

Ik kan niet echt zeggen dat ik goed heb geslapen. Je kon er niets te drinken krijgen,gewoon kraantjeswater.

Met andere woorden niet echt de aangenaamste herberg. Eerst gaan ontbijten naast de herberg, een reuze croissant met café Americano  voor 2 euro.

En dan vertrokken voor een mooie dag, veel natuur en ook stevig klimmen. Een rustig en nog koel vertrek met eerste en laatste stop waar wat te drinken was in Codeçal.

Dat bereikte ik na 1u50 goed in het zweet omdat het ondertussen al serieus warm was geworden.

Toen ik zei dat het weer veranderd was en het de hele week maar 17 graden zou zijn, heb ik natuurlijk onder Sint-Niklaas zitten kijken.

Dom hé. Janet die ondertussen al een roepnaam heeft gekregen....Jam...zat daar ook en betaalde voor deze knappe gast vlot een bier zonder alcohol.

Dat ging vlot binnen. Dan begon de klim naar Alto de Portela Grande de Labruja.Dat was in die hitte geen lachertje, en dan als ondergrond nog grote stenen.

Ik kwam er vele tegen die onderweg een rustpauze namen. Janet (Jam) was er ook want we hadden afgesproken daar op elkaar te wachten.

Stond ik vlak naast haar aan de andere mensen te vragen of iemand Janet had gezien...een vrouw van 72 met wat roos in haar haar.

En we stonden haast schouder aan schouder. Dom hé.

 

Boven op de Portela was er een fantastisch zicht...een Baskische Spanjaard kwam naar me toe met een bus vers heerlijk fris water uit de bron die aangegeven stond als drinkbaar. Man man man, op die moment was dat het heerlijkste wat me kon overkomen.

Ik heb die bus in twee keer half leeg gedronken om al het vochtverlies door het zweten terug op peil te brengen. Ik had wel een drinkzak mee waar ik al lopende van kon drinken, maar ik kreeg er niets meer uit. Boven aangekomen bleek dan dat ik de veiligheid had aangezet. Dom hé. Maar het was er heerlijk toeven en daarom ook daar mijn pauze gehouden. Van daar restte me nog vijf km te gaan.

Maar die warmte en zon op het hoofd maakten alles braadwaardig. 2 km voor Rubiaes was er nog een kleine bar waar ik een frisse Radler dronk, ok, het laatste stuk.

Nog snel wat kasseien onder de voeten gestoken, een helling en dan kwam ik op de baan, daar naar rechts en 100 meter verder lag de herberg Constantino, er binnen gekomen informeerde ik naar de kamer van Ton..bleek dat de patron een fout had gedaan want alle kamers waren bezet..

Nou ja, als ik haar uitlegde dat de man 78 was en aan het einde van zijn Latijn zou zijn...heeft ze dan gebeld naar de herberg 100 meter verder en die had gelukkig nog een kamer. Dan het nummer van herberg Ninho gezocht want daar zat Janet dan. Men is haar dan gaan halen en ik heb haar nummer gevraagd om af te spreken om ons 3tjes te gaan eten. Het dagelijkse douche en was ritueel is al gedaan...nu ga ik mezelf even wat rust geven, plat op de rug in mijn eigen koele kamer.

Rond 18:30 kwam men de mensen halen met een busje om ze naar het enige restaurant in de buurt te brengen.

 

Echt zeer lekker gegeten, soep, pasta met groenten en lamsvlees, een magnum ijs, een bier en koffie voor 14,50 euro. De wc pot zal het weten morgen vroeg  😃 Na het eten werd elk terug gebracht naar zijn onderkomen, Ton wilde nog wel een biertje drinken in een typisch klein Portugees café maar dat bleek al gesloten.

Maar terug dan, ik ga nog opzoeken en reserveren voor ons drie, het zou kunnen dat we tot Tui gaan..net over de grens. Dat zie ik dan wel. Foto's zijn nog steeds voor later, waarschijnlijk in Porriño maar ook ik twee nachten verblijf.

Dus beste mensen, slaap lekker en droom van mooie dingen...niet van die dingen die springen

. 

 

 

 

Beter laat dan nooit,  drukke dag geweest. Op tijd opgestaan om probleemloos mijn kakske te doen.

En om een glas water te hebben om te drinken. De eerste in de badkamer met 5 kamers is handig.

Vertrokken naar Tui in Spanje...eerste halte aan de gemeenteherberg voor pelgrims waar een café restaurantje was en waar ik kon ontbijten.  

Het weer was niettegenstaande de voorspelde regen prima, een net weertje met zon en niet te warm.

Aan een herberg anderhalf uur verder kwam ik Janet tegen, haar met de tablet nog eens duidelijk gemaakt waar de herberg was en hoe ze het beste via de rivier de herberg kon bereiken. Een koffie en vervolgens een icetea maakten me gelukkig en deden mijn pas versnellen in aanloop naar Valençe, een stad aan de grens tegen Spanje.

Onderweg waren er redelijk wat moeilijke wegen met veel losse stenen die het gaan bemoeilijken, maar dat ik een stad naderde was duidelijk merkbaar.

Meer verkeer en gebouwen...je kon de stad al voelen als het ware.

In Valençe aangekomen was daar een enorme drukte markt, veel Spaanse wagens zichtbaar, niet echt een uitnodigende stad.

Verderop had ik de keuze tussen klimwerk naar de Fortaleza..een oude burcht..maar daar moet je tijd voor hebben zodat ik besloot de benedenweg.. de Avenida de España te nemen die me naar de brug zou brengen naar Spanje.

 

De brug overgestoken met onderweg een prachtig zicht op Tui. Tui..een mooie oude stad met Kathedraal.

De weg langs de rivier genomen met een prachtig zicht op de bovenstad. Bij aankomst in de herberg bleek ik de eerste te zijn van ons drie en van de hele herberg.

Maar 20 minuten na mij arriveerde Janet. Heerlijke kleinschalige herberg met vriendelijke mensen..Dan na het douchen begonnen aan het fotowerk wat best lukte.

Om 17 uur nog geen Ton te bemerken, die had zich vergist in stad en vroeg in Valençe naar de straat van de herberg in Tui.

Afgepeigerd kwam hij aan in Tui....en dan moest hij zich daarna nog haasten om te gaan eten. Want we zaten nu direct een uur later.

Mooi, dat lukte wel...naar de bovenstad gegaan waar de kathedraal is, echt een mooie oude binnenstad.  

Een restaurant gevonden waar iedereen zijn meug had, en waar Ton een vleesschotel bestelde van 300 gram die hij niet op kreeg en waar ik dan ook maar een stukje van gegeten heb en dan kreeg hij het nog niet op.

Nou ja, na het eten dan maar rustig naar de herberg terug gewandeld en daar dan aan de blog begonnen die nu als voleindigd mag beschouwd worden voor vandaag, moe, voldaan en tevreden om deze mooie dag neem ik afscheid om naar dromenland te gaan.

Dat wens ik jullie allen..mooie heerlijke dromen en een ontspannen nachtrust... Tot morgen. 😍😙😘

 

 

 

Heerlijk geslapen in deze herberg,een oase van rust...Albergue Santo Domingo. 1 van de beste herbergen waar ik al heb verbleven.

Natuurlijk kan ik hier niet blijven, op naar de volgende herberg in O Porrino..Alojamientos camino portugues.

Een 18 km voor de boeg aangezien ik gisteren een drie km meer heb gedaan. Dus rustig vertrokken om 8:35, het verschil tussen Portugal en Spanje is enorm.

Geen kasseien meer, veel bos met aangenaam te bewandelen wegen. Wat een verademing.

In Portugal was het merendeel niet aangenaam wandelen en in tegenstelling tot Spanje weinig echte natuur, onderweg nog gestopt aan een kraampje met stoelen waar het zelfbediening was en daardoor ook donativo. (vrijwillige gift)

Een koffie uit de thermostaat en een cake..en dan nog een koffie genomen. Uiteraard zat Jam daar ook...zij zou ook naar de herberg komen waar ik sliep.

Het weer was aangenaam met een fris windje en zon, aangenaam wandelweer.

Ik zag ondertussen al de 100 km pelgrims voorbij komen, een groep Amerikanen die georganiseerd de laatste 100 km doen met een licht rugzakje en die op een bepaald punt worden opgehaald met een taxi om naar hun hotel te worden gebracht waar ook hun bagage is, om de dag erna terug naar het startpunt te worden gebracht.

Uiteraard hangt daar een prijskaartje aan vast. Een 5 km voor O Porrino een pauze genomen om wat te eten, om daarna de laatste 5 km af te haspelen.

Eerst de industriezone doorwandeld, dan de buitenwijken en vervolgens het centrum. Toch twee maal moeten vragen naar de Avenida Buenos Aires.

Merkwaardig genoeg kenden ze dat niet, maar als ik vroeg naar de Alojamientos camino portugues begon er een belletje te rinkelen.

Uiteindelijk goed terecht gekomen.

 

Jam was er merkwaardig genoeg nog niet, dus belde ik haar op om te horen waar ze was en ze bleek verder naar Mos te wandelen omdat ze de herberg hier niet vond.

Ik ging haar later dan nog contacteren om haar eventueel nog te zien in Santiago,

Ton kennende besloot ik om hem maar te bellen om uit te leggen hoe hij moest gaan om hier te komen...die gepensioneerden moet je ook alles met hand en tand uitleggen.😐 Maar zijn apparaat stond niet aan, dus maar een boodschap ingesproken om hem naar hier te dirigeren.

In de herberg aangekomen bleken twee jonge sympathieke meisjes de plak te zwaaien...een donkerharige en blonde Spaanse schoonheid.

Direct prees ze met het beste restaurant van O Porrino aan...haar restaurant.😃

Na het inschrijven en betalen bracht ze me naar mijn slaapplaats.ik moest zelfs mijn rugzak niet dragen, dat deed de zwarte schoonheid.

Ik voor niets beschaamd liet haar met veel plezier met mijn rugzak rondsleuren....zo ben ik ik dan ook weer.

Ik....was haar dan ook zeer dankbaar. Op de moment dat ik dit neerpen  komt hier Ton binnen.

Gelukkig en snakkend naar een biertje. Straks maar eten in het beste restaurant van dit stadje...intussen nog even ontspannen.

Tot later dan maar. Met Ton naar het centrum getogen en op de markt nog eerst een alcohol vrij bier gaan drinken...ik toch. Dan gaan eten lomo met frietjes na een schoteltje Jamon de serrano, een glas wijn en koffie met een dessert waar ik de naam niet meer van weet.

 

Dan snel snel terug om tijdig te kunnen Skypen met die van ons.

Haar gezicht nam na het plaatsen van betonbouw ineens meer plaats in op het scherm..dat arm wicht ocharme.😣

Daarna voor Ton nog eens een onderkomen gezocht en gereserveerd zodat hij morgen op z'n minst een bed heeft. Janet is al weg, en Ton is morgen weg.

Maar we komen op dezelfde dag aan in Santiago en hebben afgesproken elkaar daar nog te ontmoeten.

Janet ga ik nog contacteren voor ik in Santiago ben. En nu ga ik lekker slapen met het besef dat ik kan blijven liggen wijl de anderen pakken en de weg opgaan

.O heerlijke rustdag. Slaap ze lekker met z'n allen en tot morgen. 😎😍

 

 

 

                                                  Muxia

 

 

Na een nachtrust van meer dan 8 uur monter opgestaan, de rugzak had ik de avond ervoor zo goed als klaar gezet.

Juist toilet gemaakt de rest ingepakt en op weg om 7u25. Nog weldoend fris en 6,3 km verder gestopt voor een koffie met croissant.

De eigenaar was een man van ergens in de 70 waar weinig vuur in zat. Hij kwam eens kijken of er nog mensen aankwamen en ging dan terug naar binnen.

De tafels afruimen was niet direct een prioriteit. De volgende klanten restte dan niet anders dan alles opzij te schuiven.

Het weer is zonnig en toch niet te warm. Mooie route met tamelijk veel asfalt..een paar stevige kuitenbijters  en 2 zeer zware afdalingen waar mijn knie niet mee kon lachen.

Dat werd ik ik gewaar op het einde van Redondela waar ik een pauze nam, bij het terug rechtstaan protesteerde mijn knie alsof ze lid was van de socialistische vakbond.

Maar na een honderd meter gaan ging het terug vlot. Ik kwam ook nog een vrouw tegen uit Zuid-Afrika die om de paar honderd meter een foto nam van wat dan ook, en er prat op ging bijna dezelfde taal te spreken als ik. 😀

Ik kan erin komen dat Ton in Redondela is blijven steken..ipv 16 km was het tot hier 23 km.

En een redelijk zwaar traject. Dat maakt wel dat ik morgen naar Pontevedra maar 13 a 14 km zal moeten doen. Drie uurtjes op mijn sokken.

 

Dan ben ik tijdig in Pontevedra wat een soort mini Santiago schijnt te zijn.

Na de vele up en down's om 13u30 de herberg bereikt met de zeer makkelijke naam 'O Recuncho Do Peregrino' bij Miguel...niet die van Fawlty Towers.  😂

Hij ging pas open om 14 uur, maar ik had me een half uur te vroeg op de trap gezet. Ik denk dat Miguel een speciale censor in zich heeft die van ver pelgrims detecteert.

Ik zat nog geen twee minuten of de deur werd geopend. Miguel zelf, een zeer vriendelijke spontane en alerte man.

Hij nam direct mijn rugzak mee naar binnen, en ik kreeg direct een flesje water uit de koelkast aangeboden.

Ik mocht me rustig zetten want hij was nog aan het poetsen, de weg naar het toilet moest ik ook niet vragen. Heerlijk zo ontvangen te worden.

En voor 10 euro kreeg ik een eigen kamertje, simpel, een bed, nachtkastje en stoel. Proper en de badkamer vlak naast mijn kamer. En...zicht op het meer.

Een keuken waar ik vanavond mijn eigen eten zal klaar maken, en voor de rest kan men hier van alles en nog wat kopen  om te eten en te drinken.

Best een verademing. 15:37 ondertussen...de rest is voor later.

 

Best weer een luie namiddag geweest...filmpje gekeken op d e tablet, en tegen 18 uur voor de eerste keer een lichtgewicht pakket verorberd..  35 cl heet water, roeren en dan 5 minuten laten zwellen.

Best lekker, dus resten er nog 3. Beneden 2 blikjes frisdrank en een liter water gaan halen en twee van die lekker desserts, vanille creme met een koekje erboven  op.

En dan nog wat naar Lily  en Marleen gekeken, gestopt met die van ons, nog een film gekeken en  dan maar het bed in...

Nu is het te laat om een goede nacht te wensen, ik was vergeten dat ik  nog niet aan het einde was...in het vervolg mijn ogen beter open doen. 😁

 

 

 

6u45, juist 5 minuten voor mijn wekker zou aflopen werd den deze wakker. Om 7u30 ontbijt. Drie Duitsers en twee Spanjaarden van Leon aan tafel.

Mijn beste Spaans boven gehaald om wat te converseren met de Spanjaarden natuurlijk.

De Duitsers waren niet echt van de sympathiekste, en ik ben 14-18 en 40-45 nog niet vergeten, mijn conversatie met hen was dus beperkt.😊

Na het ontbijt terug op weg na eerst mijn consumpties te hebben betaald, en dan nog een selfie met de zeer toffe Miguel .

14 km vandaag, een paar keer mooie klim maar geen kuitenbijters. Komt er een duo voorbij, twee mannen die me in Engels vragen waren ik vandaan kom..Belgium.

Bleken het twee kerels te zijn van Beveren,  ge weet wel awa  hier awa daar.

Een praatje gedaan, zij hadden de kustweg genomen en in Redondela het pad vervolgd inlands. Zij gaan tot Santiago en komen op dezelfde dag aan als ik.

Zij hadden graag de mis en de Butafumero meegemaakt, maar je geraakt nooit op tijd om die mis om twaalf uur mee te maken, de enige manier is om een dag te blijven.

Maar zij moesten de dag erna een vlucht hebben naar Barcelona om daar nog een citytrip met de vrouwtjes te doen.

Die van ons heeft dat al gehad.  

 

Iets voor Pontevedra was er een omleiding die de route een kilometer langer maakte, maar om 12 uur bereikte ik toch het hotel..met omleiding en break 3u40 erover gedaan.

Ik was vlug ingecheckt en kreeg kamer 304, ik dacht dat ze me voor 30 euro in een bezemkamertje zouden steken, maar neen hoor.

Een mooie ruime kamer met 2persoonsbed een mooie badkamer en zelfs een kluis was aanwezig om al mijn kostbaarheden in weg te bergen.

Direct aan de blog begonnen en die van gisteren verder bijgewerkt. En nu ga ik douchen...en ga ik een bezoekje brengen aan het historisch centrum.

Zo dat hebben we ook gedaan.

Gemakkelijk, de gele pijlen volgen en ik kom in het historisch centrum van Pontevedra.Het heeft inderdaad een beetje weg van Compostela, kleiner en veel minder volk. Hoofdzakelijk Spanjaarden die op zondag de tapas bars en andere bars bevolken.

De mooie Capel da Peregrinos was echt prachtig, net als de oude kathedraal die spijtig genoeg gesloten was.

Wat ga ik eten vandaag...tapas of andere Spaanse dingen? Neen neen en nog eens neen, want wat kwam ik tegen?

 

Een echte Burger King, zes kippen nuggets, frieten en een Whopper plus een alcoholvrij bier. Daar werd ik echt vrolijk van..zeer vrolijk.

Na deze overdaad kon ik me niet meer beheersen en kocht me verder een heerlijke pistache crème glace.

Ineens twee blikjes frisdrank meegenomen waar later dan bleek dat het blik met 'lime' in de titel eigenlijk Red Bull was. Maar ik heb er niets aan overgehouden.

Misschien dat ik morgen wat sneller zal stappen? Het was puffen buiten met 29 graden, ik was dan ook blij terug in de koele hotelkamer met airconditioning te zijn waar ik de blog verder voltooi en alle foto' s heb kunnen plaatsen.

Net een bericht gehad van Ton dat hij Caldas de Reis is en hij daar een beetje aangeschoten was aangekomen.

Daarom drink ik meestal enkel bier zonder alcohol. 😃zo dat zal het voor de moment zo wat zijn. 😎

En nu ben ik er wel om  jullie een goede nacht te wensen...sloppel allemaol. 😪😪😪

 

 

 

Maandag werkdag, maar niet voor mij. Wandeldag, dat wel.

Vandaag ga ik tot Tivo..20,7 km. Om 7U35 vertrokken. Best nog heerlijk koel..een twintig minuten en ik kon de stad achter me laten .

Ik besliste om niet in de stad te ontbijten, de restaurantjes onderweg zijn altijd aangenamer op een terras ergens in het groen.

Natuurlijk besefte ik wel dat er niets te vinden zou zijn kort na de stad.

En dat bleek nadat ik na 2 uur en zeven minuten en na 9,7 km uiteindelijk een gezellig restaurantje bereikte waar ik twee café americano en een bocadillo con queso kon bemachtigen. De bocadillo had een supersized formaat , maar ik heb hem wel helemaal mijn kast geslagen.

Klaar gemaakt en door de mama aan tafel gebracht.

Een half heerlijk uurtje doorgebracht en dan terug de baan op. Vandaag waren er aanzienlijk meer honderders op de weg, een groep van twaalf mensen en 1 ervan droeg op zijn rugzak een muziekinstallatie met versterker, maw..er kwam een discotheek voorbij.

Twee Belgen uit Bekkevoort ook honderders en de Spanjaarden uit Leon. Het weer is prima, zon en gelukkig ook een aangenaam windje.

En veel bos gehad wat ook wil zeggen veel schaduw.

 

Onderweg nog gestopt aan een kraampje aan de rand van het bos voor een cola zonder suiker, een praatje gedaan met de man in gemixt Spaans en Engels...hem nog een hand gegeven en dat was gratis,  een uiting van vriendelijkheid en met een 'hasta la proxima' afscheid genomen.

Een kort intermezzo met een vriendelijke Spanjaard, altijd leuk eens een minder formeel contact met de bevolking te hebben,  ik wens iedereen die ik tegen kom altijd een goede dag. Behalve in een stad, ik zou over mijn tong struikelen dan.

Van daar nog een vijf km naar de herberg waar ik gereserveerd had, Catro Canos.

Daar aangekomen klokslag 13 uur, zag ik een gezellige tuin met zit en ligplaatsen voor zij die wilden braden. Geef mij maar de schaduw.

Zeer vriendelijke ontvangst..de man nam mijn rugzak en verschoot zichtbaar van het gewicht. 😁

Die dacht waarschijnlijk dat zo'n ventje met wit haar wel een licht zakje zou dragen, niet dus. Maar goed..douchke...alles in orde brengen en dan een was slaan aan een typisch Spaanse wasplaats. De was ophangen en dan met een alcoholvrij bier de tuin ingedoken.

In de schaduw mijn foto's met Bluetooth overgebracht naar de tablet en de blog bijgewerkt. Om de foto's te plaatsen zal ik dichter bij het huis moeten zitten.

En nu....is het pauze 😁 Nog maar even wat bijvoegen. Na een tijdje bleek de wifi te zwak om de foto's te kunnen plaatsen.

Hopen dat het in de volgende herberg kan.

 

Ik had een bed beneden...speciaal voorbehouden voor 40 plussers, en een tijd later kwamen er nog twee Engelse dames het stapelbed over mij in beslag nemen.

Maar wat buiten gaan zitten in de tuin met het zoveelste alcoholvrije bier om mijn keelgat te verfrissen.

Tegen 18 uur gaan eten, spaghetti soep en tortilla en als dessert een gratis surprise van de gastvrouw een soort mini mini pannenkoekjes met suiker en koffie en als afsluiter eens iets met alcohol gedronken, een vino tinto.

Om 21u was het al verlaten alsof er niemand was, nog wat getreuzeld tot 21:30 en dan maar naar bed gegaan.

Bleek er boven mij een mooi meisje te liggen waarvoor ik wel 48 jaar jonger had willen zijn..

Nu ja, ik had het slechter kunnen treffen met drie vrouwen in  de slaapkamer. 😎 In elk geval met de patron afgesproken om morgen om 7:30 te ontbijten.

Dus oogjes dicht en dromen van...dat zie ik nog wel, misschien dat ik ooit eens met drie vrouwen in 1 kamer kan slapen? 

 

 

 

Heerlijk geslapen, af en toe eens genoten van het gesnurk van Ruth, maar gelukkig niet teveel.

Maar dan waren er alweer de zenuwlijders die perse om 5:30 hun zak moesten pakken in de andere kamers met het nodige lawaai van dichtslaande deuren, doorgetrokken toiletten enz enz. Om 22 km te wandelen.

De twee Engelse vrouwen hadden afgesproken om te ontbijten om 7u15.

Kom ik beneden en gingen ze door omdat er niemand was, ik ook nog gewacht tot 7u25, geen teken van leven.

Dan moet ik maar ergens anders gaan ontbijten. Ok dan maar, vertrokken..ben ik een end onderweg komt er een wagen in volle vaart af..de patron die naar de bakker was geweest, hij had wel door dat hij wat te laat was en wenste me een goede dag vergezeld van een hand...no problem.

Goed, dan maar ontbeten in Caldas de Reis..Hetzelfde ontbijt als gisteren maar dan een ander. Ik was van plan om trager te gaan dan gisteren omdat 13 uur wel vroeg was.

Dus langzaam aan, een tijd samengelopen met een Hollandse uit Steenbergen tegen Putte-Kapellen. Annelies  72 jaar, een hele babbel gedaan en toch wel een anderhalf uur mee samen gelopen. Samen nog een tas koffie gaan drinken en tegen de middag afscheid genomen.

 

Op zeker moment vond ik op een bank twee wandelstokken, die meegenomen met het gedacht dat als iemand zou terug keren om ze te zoeken niet zo ver meer moest lopen, maar niemand die zijn of haar stokken kwam zoeken, aan iedereen die ik tegen kwam gevraagd of hij zijn stokken kwijt was, maar niemand.

De stokken dan maar meegenomen tot de herberg en ze daar achtergelaten, misschien kan er iemand anders mee geplezierd worden.

Dus vandaag wat trager ontbeten, twee maal gestopt voor een koffie en 300 meter voor de albergue nog een alcoholvrij bier gaan drinken..alweer.

Dan was ik er nog om 14 uur na 22 km gedaan te hebben, morgen 24 km naar Compostela.

In de albergue gekomen was ik blij dat ik daar was terecht gekomen, prachtige herberg, zeer vriendelijk ontvangst, modern ingericht, toilet en douches modern....en...gemengd. helaas liepen de vrouwen daar rond met een grote badhanddoek om zich heen, flauw.

Ook een soort coupé,  eigen kastje met sleutels en de was, was inbegrepen.

Gewoon alle was in een mand doen met het nr van je bed, dan werd het gewassen en gedroogd terug op je bed gelegd.

Natuurlijk alles wat ik kon laten wassen de mand ingekieperd. En dan begonnen aan de blog, ik moest dan eerst nog die van gisteren verder afwerken.

Dat is ondertussen ook gebeurd. Ik kwam hier ook nog een man tegen die met een kar zijn rugzak vooruit trok en die ik een paar dagen niet meer gezien had...

Zonder kar en ziek, hij had de dag ervoor veertig km gedaan en dat in die hitte..

Ik heb hem dan maar het licht laten zien door hem twee dafalgan te bezorgen die hem zouden kunnen helpen met wat rust.

 

Zo...Dan maar naar de supermarkt gegaan om wat fruit, yoghurt en wat voor onderweg te kopen.

Daar ben ik in 10 minuten een jaar ouder geworden.

Ik kom de supermarkt binnen met mijn rugzakje..aan de inkomhal staat een muur met kastjes om zakken ed te plaatsen die je de supermarkt niet mee mag inbrengen, mooi..

Een euro erin en mijn rugzakje erin en eerst naar de fruitafdeling. 2 perziken en 3 pruimen, wat bier en aardbeiendrank, een worst, snack voor onderweg en twee youghurt.

Ik naar de kassa, betalen en naar buiten. Direct dat gevoel van ik mis iets, o neen, mijn rugzakje 😐

Ik direct terug naar binnen naar de fruitafdeling in de mening dat ik het daar had neergezet bij het nemen van het fruit, niets, aan de kassa gaan vragen of ze niemand met een groen rugzakje gezien had.

Niets, de supermarkt twee keer rondgelopen maar niets te vinden, een vriendelijk meelevend meisje vroeg me dan om mijn telefoonnummer te geven ingeval men het zou terug vinden. Dat gedaan en doorgegeven dat ik in de herberg was twee straten verder.

Dat kind had echt compassie met mij, ik stond daar van...o my God, that is terrible..i lost everything, my papers and money...id card, banc cards,tablet.i have nothing more, only some money in my pocket.

Ik was een moreel wrak op die moment. Het was een groen rugzakje zei ik, en plots bracht ze me naar de kastjes en viel mijn frank...Ik had haar op die moment kunnen kussen. Stel je maar voor, in Spanje in een herberg met 40 euro op zak, en voor de rest niets meer.

Ik kan je vertellen dat mijn hartslag aanzienlijk omhoog ging...en toen zag dat meisje het licht...en gaf het aan mij. Hoe toepasselijk. Maar hoe vergeetachtig kan een mens soms zijn. Ik zou het later wel geweten hebben als ik de sleutel van dat kastje in mijn broekzak zou vinden, maar op DIE moment stond de wereld even stil. 😲

Wat ga ik eten, een lichtgewicht maaltijd  en youghurt en fruit met een inderdaad...afgezaagd maar waar, een alcoholvrij bier.

 

 

 

Vandaag de laatste dag van het eerste deel, Porto - Santiago de Compostella.

Niet mijn einddoel dus, een tussenstop. Ik ga niet voor mijn Compostela..ik heb er al 1 en dat is genoeg.

Laat vertrokken deze morgen om 8u25 en 25 km te doen tot aan het hotel. Eerste halte een uur verder voor het ontbijt waar ik de Engelse dames tegen kwam,

Ruth en Janette, een andere Janette dus niet Jam. Zij gingen vandaag maar tot Teo halverwege.

Zo kunnen ze als ze morgen op tijd vetrekken ineens naar de mis gaan van 12 uur.

Ok..see you later. Volgende stop een cola sin azucar..want het was ondertussen al zeer warm geworden.

Daar kwamen nog eens twee Engelse dames aan van de honderden, ik denk moeder en dochter, hen informatie gegeven inzake de mis en de af te halen Compostela.

Dat ze dat beter de dag erna in de morgen zouden doen en ze in de ruimte naast de ingang om je Compostela te verkrijgen je een mooiere versie kan krijgen in het latijn met vertrekplaats, datum en km. Na de borrelende cola mijn weg verder gezet wijl de zon nu echt wel begon te branden.

Aan een kapelletje stond er een oud vrouwtje te roepen naar mij, ik altijd bereid om contact te hebben met de autochtonen naar het kapelletje.

Ze bleek een mooi uitgewerkte tekst te hebben in verschillende talen met een verhaal over pelgrimage, ik dan maar het Engelse deel gelezen wat me eigenlijk wel bekend voor kwam. "De deur is open" zei ze me, ga gerust binnen.

 

Best een mooie kapel. De vrouw was 75 en was al in België geweest in Wallonië.

 Zo fier als een gieter wist ze me te vertellen dat ze ook Frans praatte en haar Frans viel best mee.

Dan kwam er nog iemand aangeslenterd waarschijnlijk aangetrokken door de levendige conservatie die we hadden en die op zijn beurt fier kwam melden dat hij 85 was.

Vamos, caminar con mio, waarop hij smakelijk begon te lachen.

De vrouw zei dat ik nu maar moest doorgaan wilde ik in Santiago geraken en kreeg een pakje papieren zakdoekjes mee om mijn zweet af te wissen. Leuk intermezzo.

Dag lieverds. Na een tijdje kwam ik alweer de Engelse dames tegen die me wisten te melden  dat ze voorbij Teo waren gelopen.

Nu ja, onderweg kan je altijd wel een pension of herberg vinden om te slapen. Derde halte..cola..prikkelend en kortstondig verfrissend.

Ik was kleddernat van het zweet. Het zweet brak me al uit bij het woordje zweten. Mijn hersenen in zoverre ik erover beschik begonnen stilaan het kookpunt te bereiken.

Wat kan me nu Gebeuren?  Dat ik misschien een zonneslag krijg. Ik geraakte stilaan uitgeput van de warmte.

In tegenstelling met de Camino Frances, penetreerde deze route laat de stad in zodat ik amper twee km te doen had na het verlaten van de groengebied.

Bij de Camino Frances was de aanloop door de stad naar het centrum een goede zes km lang.

Dat maakte dat ik niet te lang inderdaad stad moest wandelen waar ik een apotheker voorbij wandelde met een temperatuurmeter die 32 graden aangaf en zo goed als geen wind. Die laatste twee km waren dan ook een marteling..het verlangen naar iets fris, naar een koele kamer dreef me verder.

Uiteindelijk kwam ik om 16:05 aan in het hotel Fornos op de Plaza de Galicia. Een hotel gelegen op het tweede verdieping van complex. Eindelijk koelte, en mijn oog viel direct op een drankenautomaat waar ik gretig 1,5 Euro in stak om iets fris door mijn keel te kunnen gieten.

Zelfs mijn waterzak met een inhoud van 1,5 liter was volledig leeg.

 

Ik belde nog naar Ton maar ik kreeg enkel zijn antwoordapparaat, dan maar een boodschap ingesproken, ik hoor hem nog wel..die zit nu aan de biertjes.

Zo..voor de moment even rusten..

Bericht gekregen waar hij was, gaf me wel de naam van de straat en  de bar verkeerd door, dat was even zoeken, wat extra kilometers erbij dus.

Een paar biertjes gedronken...alcoholvrij 😁nog wat navertellen en  dan was hij niet meer te houden.

Ajax voetbal, niks voor mij, hij vertrekt morgen met de bus naar Porto en dan met de vlieger naar huis. Ik ben dan nog wat gaan rondwandelen  en getracht ergens iets te eten, maar dat is beperkt gebleven tot een pañada con pulpo. Ik was al blij een vrij tafeltje te hebben gevonden.

Een ongelooflijke drukte in de straten van Compostela. Terug naar het hotel en nog een magnum met amandelen meegenomen en in het hotel nog twee frisdrank jes uit de automaat. Ik had steeds nog dorst na de hitte. Gelukkig is de kamer koel. Ik wens jullie een goede nachtrust, veel jeuk en een kort armpje. 😂😎😗

 

 

 

Heerlijk geslapen tot 8 uur, wat lui uit mij ogen gekeken. Zeer langzaam wakker worden. Tablet, nieuws. Nog wat whats'ap met Ton.

Bordje aan de deur gehangen om me niet te storen. Douche, scheren en tandjes poetsen.

Tegen de middag nog eens de stad in op het gemak, het is tenslotte een rustdag en zeker na de hete dag van gisteren.

Ik heb ondertussen een pagina bijgevoegd onder foto's genaamd stappen en kilometers waar men per dag het aantal stappen en kilometers kan bekijken. Soit...

Ik begin al moe te worden 😄 tot straks dan maar. Ik ben tegen de middag Santiago ingetrokken. Altijd een bezige bedoening.

Op een terrasje een bocadillo con Jamon de serrano gaan verobreren met twee cafe americano zodat ik al het volk zag passeren.

Altijd plezierig mensen van alle formaten, schoonheid en allerlei alternatieve figuren gade te slaan..de ene figuur mooier dan de andere, de ene figuur lachwekkender dan de andere. Je ziet soms de gekste figuren passeren.😃

 

Na mijn staartijdje terug op weg, rustig de sfeer van deze mooie stad en zijn pelgrims opsnuiven.

Winkeltjes neuzen en in het terug keren fruit gaan kopen dat al heerlijk rijp was. Je rook de rijpheid.

Wat om te eten gekocht, twee cola zero 50 cl voor de prijs van een 33er in het hotel.Bij de bakker binnen gesprongen voor een lekker fruit gebakje en een crème glace.

Tegen 14 uur terug op de kamer waar ik de voorbereidingen inzake overnachting trachtte in orde te brengen.

Twee antwoorden moet ik nog krijgen, de rest is ok tot en met Muxia.De rest van de dag in alle luiheid doorbrengen.

Ondertussen is hier een onweer gepasseerd met enkele stevige regenbuien, maar ondertussen schijnt het zonnetje alweer.

Als het zo warm blijft als ik gisteren heb gehad ga ik wel trachten ten laatste om 7 a 7:30 te vertrekken, een uur minder in de hitte.

En vandaag heb ik niet veel compassie gehad, 3 bedelaars voorbij gelopen en niets gegeven. Ze zagen er eerlijk gezegd te gezond uit.

Maar ik heb wel wat gegeven aan een vrouw die een mooie straatact deed waar ook veel kinderen verrukt van waren.

Nu ja..niemand is perfect. Zo, vanaf nu strikte rust. 😄

Enkel nog wat foto's zien te plaatsen en wat rest me dan meer om te zeggen...alleen een aangenaam en ontspannend verlengd weekeinde. Yo 

 

 

 

Ontwaakt om 6u30, vannacht nog een droog onweer voorbij gekomen. Volgens de weerberichten op mijn tablet zou er vandaag veel kans zijn op regen.

Afwachten maar. De rugzak staat zo goed als klaar. Even buiten gaan voelen, jawel hoor, voor de eerste keer echte regen.

Dus vertrekken in regenpak.

Vertrek was niet echt denderend..regen en op een bepaald punt was een bord dat verwees naar een herberg en waar ook het merkteken van de camino op was.

Dit dus gevolgd...maar verder nergens iets te zien.

Toch wel 20 minuten verloren omdat sommige herberg eigenaars het merkteken van de camino misbruiken om volk te lokken. Helemaal terug gelopen en uiteindelijk het echte merkteken terug gevonden. Ik heb twee uur gelopen dat ik dacht dat ik de enige was die naar Finisterre ging..

Tot ik na twee uur bij een café-bar kwam waar plots nog verschillende andere pelgrims waren.

Blij dat ik uit de regen was en kon genieten van twee heerlijke tassen warme koffie met de gekende bocadillo.

Simpele dingen die het leven op die moment opwaarderen.

 

Ik zag daar twee mannen passeren waarvan 1 in T-shirt en de andere in een K-Way die voor een deel over zijn rugzak hing.

Drie Engelse vrouwen in een kleedje zeiknat waarvan 1 onder haar jas een plastiek had gehangen om haar wat te beschermen.

Voor de eerste keer na meer dan 2000 km gestapt te hebben een dag regen gehad.

En voor het eerst kennis gemaakt met de beruchte regen in Galicië.

En ik kan zeggen  het viel er met momenten uit alsof iemand boven een kleddernatte spons was aan het uitwringen.

Aan Ponte Maceira een tweede halt..koffie...warme koffie was het enige waar ik naar verlangde. Heerlijk en nog een drie km voor de boeg.

De Ponte Maceira en de rivier waren ronduit prachtig..een oud dorpje..watervallen. Mooi mooi mooi..en de regen was eindelijk gestopt.

Met volle moed aan de laatste loodjes begonnen om aan te komen in de Albergue om 14:20.

Alles uitgespeeld, schoenen opzij gezet met krantenpapier erin, regenkleding buiten onder een afdak gehangen om volledig te drogen.

 

Dan aan de blog begonnen en nu....ga ik een heerlijke warme douche nemen. Tot later dan maar. 😉

Even langs de supermarkt geweest de belangrijkste dingen gaan halen en dan een lichtgewichtvoedingspakket (wat een lang woord 😂) opengemaakt, yoghurt en fruit overgoten met cola zero. Buik vol, en me klaar gezet in de stijgbeugels om die van ons te skypen.

De was gedaan in een wasmachine dat niet zwierde en dus maar met de hand uitgewrongen dan in de droogkast waar het niet volledig droog uitkwam en zo moest ik de droge was nog ophangen om verder te drogen. Misschien kunnen ze hier eens wat nieuwe machines gebruiken.

Al goed dat ik hier niet te laat aankwam. Alles bijeen een niet al te aangename dag met zoveel regen, anderzijds mag ik niet klagen, een dag regen op zovele lange afstandswandelingen  is niet erg.

Ik ben gewoon rot verwend geweest met het weer de laatste jaren op mijn tochten.

Dus niet geklaagd, niet  gezeurd. Ik kan beter de beste kant van mezelf laten zien, de optimistische kant..

Alleen Sinterklaas heb ik nergens gezien.

Ik ga dan maar de pijp aan Maarten geven en misschien in de bar 100 meter verder nog een jawel...alcoholvrij bier drinken.

Doe het rustig aan morgen, want het zal warm worden bij jullie.

Veel plezier in het weekeinde...niet te zat en niet teveel crème glace eten. Kussen aan iedereen die gekust wil worden.😗😗

 

            Un Bocadillo con queso Ontbijt                                      Ja hoor, gewoon volgen                                 Een Bask en de Engelse Jam (haar naam)                   Mooi kunstwerk van St Jacob

 

 

Vandaag maar 13 km..de 33 km splitsen in 13 en 20. Ik ben met pensioen, waarom me haasten.

De eersten waren al om 6 uur begonnen. Iets na zeven me recht gezet in bed met het besef dat ik ten laatste om 9 uur buiten moet.

Het zal 8u30 worden en dan ergens gaan ontbijten in Negreira. Tja, ik voel hem komen, hij staat aan de deur, ik moet me even verwijderen. 😄

Zo, dat zijn we alweer kwijt. Gaan ontbijten in het restaurant van de herberg 50 meter verder.

Nog een praatje gedaan met de herbergier die een mooi woordje Frans praat en afscheid genomen met een...Tot 4 juni. Want dan ben ik terug in deze herberg.

Bewolkt maar droog en niet te warm..een ideaal stapweertje. Vandaag was het mooi om te wandelen.

Veel natuur, iets na Negreira was er een variant die aangegeven werd als zeer mooi, wat langer maar inderdaad zeer mooi naast een riviertje met hier en daar een watervalletje. Ik zag plots voor mij een koppel zonder rugzak en enkel met een fles water in de hand.

Waarschijnlijk het koppel dat eigenaar was van twee grote rugzakken die klaar stonden in de herberg van Negreira om getransporteerd te worden naar Olveiroa.

 

Twee Canadezen tegen gekomen waarvan de man moeite had met de hellingen en die op zeker moment de hellingen omzeilde door de baan te nemen.

Foefelaaaaaaar. 😂 voor de rest was het zeer kalm, enkel op een plaats met bron en drinkbaar water verscheen er een groep mountainbikers die allen fris water konden gebruiken. Wat verder door weer een variant beschreven als een route zonder asfalt noch verkeer.

Gezien de vorige variant me beviel besliste ik ook deze maar te nemen die in 3 km naar Vilaserio ging.

Mooi met enkele stevige klimstukken en stil, zeer stil, enkel een kraai die kraait zoals alle kraaien kraaien.. 200 meter voor de herberg een kleine bar in het bos tegen gekomen waar ik nog maar eens stopte wegens de overschot aan tijd en een koffie dronk uit de koffiepot in een kunststoffen bekertje voor een hele euro.

Rugzak terug aan om de volgende 200 meter af te stappen. 😅.

Ik was de eerste en kon dus kiezen uit de bedden, 1 bed..Geen stapelbed, helemaal voor mij alleen en een kastje om mijn juwelen en staven goud in te bewaren die ik mee heb.

En hier zit ik dus. Eten is mogelijk vanaf 19 uur, tijd genoeg mijn gedacht.In de tussentijd maar wat....niets doen, iets wat ik ook graag doe.Tot straks 😎

Tot nu toe dus niets gedaan zoals beloofd. Verder niets doen tot 19 uur  als die van ons komt skypen om daarna te gaan eten.

Best een afgelegen herberg hier. Niets te zien noch te doen. Gewoon niets doen, ik had gehoopt Jam nog tegen te komen. Maar geen Jam te zien.

Zelfs geen gelei. Ik verveel me, daarom klets uit maar wat uit mijn nek en weiger ik elke verantwoordelijkheid die er is te nemen.

Sorry, niemand is perfect. Voor de moment is er morgen regen op komst en overmorgen ook, maar afwachten, kan tegen 22 u al veranderd zijn. Een beetje regen heb ik niets tegen, maar tegen de stortvloed van gisteren wel. Foto's niet voor vandaag wegens te zwakke wifi. Zelfs de  G4 is hier zeer zwak.

Ok, genoeg gesapzeverd voor de moment. Om 19 uur gaan eten, geen pelgrimsmenu maar een schotel met frietjes,  eieren en lomo..dun gesneden varkensvlees.

Best lekker en als dessert Santiago taart. Koffie en twee glazen wijn.

Er is hier een grootvader of overgrootvader die ik nog niets anders heb zien doen dat met de kleine heen en weer te rijden, liedjes te zingen al uren aan een stuk.

Ik denk dat als die kleine zou kunnen spreken hij zou zeggen.

Teveel is teveel, stop ermee.😂In een ander zaaltje zat een familie Spanjaarden te eten, man man man, kunnen die lawaai maken.

Ik dacht dat daar zeker 50 man binnen zat, maar neen hoor, juist geteld 8 man.

Soit, het is ondertussen 20:36, mijn glas wijn leeg sloeberen en dan nog wat lezen en tijdig gaan slapen. Je kan echt moe worden van niets te doen.

Ik wens iedereen nog veel warmte, een onweer en een goede nachtrust. 😎 Hasta la mañana 

 

 

 

Redelijk goed geslapen, een paar keer wakker geworden van een zware ronker..meer een gebrom maar viel al bij wel mee.

6:30 opgestaan, ontbijten en om 7:30 op weg naar Olveiroa. Er was zware bewolking en wat lichte regen voorspeld.

Dus de regenjas maar aan en de rugzak ook ingepakt, maar geen regenbroek aan. 7 druppels op mijn hoofd gevoeld en dus mijn petje op, meer viel er niet uit.

Zeer mooie weg, veel natuur, eucalyptus bossen, brem en stilte. Het gebied na Santiago is dunbevolkt en hoofdzakelijk agrarisch gebied. Landbouw en veeteelt.

Ook veel groener dan voor Santiago. De stortvloeden hier afkomstig van de Atlantische oceaan zullen er voor iets mee tussen zitten.

Na een twee uur een bar tegen gekomen in Santa Maria..Twee koffie en een cola voor onderweg en vooruit dan maar.  

En de weersvoorspellingen bleken het mis tehebben, iets na tien uur brak de bewolking open en verscheen de zon.

Een beetje verder een bosweg in...in de verte zie ik drie mensen uit de andere richting komen. 2 grote en 1 kleine.

Dichterbij gekomen zag ik plots dat de kleine Janette was....JAM...JAM. zwieren zwaaien roepen en omarmen. Wat ik niet meer verwacht had is gebeurd.

Jam nog een keer zien alvorens ze verdween naar Manchester. Nog een tijd staan tetteren ook over Ton  of die al weg was, enz enz enz.

Dan afscheid genomen met drie dikke kussen...en Janette verdween langzaam naar het eigen bestaan.

Dag Jam, bedankt voor het aangename gezelschap, de grappen en grollen. Het ga je goed in je verdere leven...alles is tijdelijk.

 

Een beetje weemoedig verder gestapt om toch maar zeker mijn doel te bereiken. De pracht van de natuur was aangenaam, weinig mensen en nog minder wagens te zien.

Aan een bushalte mijn blikje cola leeggesloeberd en een krachtreep gegeten om dan de laatste 5 km onder de voetzolen te laten voorbij schuiven.

De laatste kilometer gingen steeds maar bergaf...wat wil zeggen dat als ik terug kom die kilometer ook bergop zal moeten doen. Maar dat zijn zorgen voor later.

Uiteindelijk de herberg bereikt in Olveiroa, mooie ruime herberg, aangenaam om buiten te zitten met een terras.

Eerste werk na de nodige plichtplegingen de blog.

Aan een tafeltje samen met een oude Spanjaard die me constant onderbreekt om te zeveren over de Spaanse en de Engelse taal.

Ik moest op de duur mijn best doen om de poten niet van onder zijn stoel te schoppen. 😂

 

Ik ga proberen dichterbij bij de modem te gaan zitten om de foto's te uploaden...Tot later dan maar. 😎 Het is ondertussen wel maandag, maar toch even afwerken.

Op tijd gaan eten want die van ons zal er zijn om 7. Nou ja eten, daar trok op niets. Soep met 1 soort groenten en veel water, frieten met kippenfilet gepaneerd.

Veel frieten waren het niet, en de kippenfilet had 3 maal onder een pletwals gelegen.

Er was ook wijn bij, de fles op tafel die ooit eens naast een degelijke fles wijn had gestaan.

Een crème glace in een potje op kindermaat...en, eigenlijk het beste van alles, de café americano. Wat een prut kreeg men hier op het bord. Uitzuigers.😐

Na deze heerlijk ecopieuze maaltijd me in de startblokken gezet om die van ons te ontmoeten op Skype.

Warm, geen crème  glace bij Foubert wegens een te lange rij om aan te schuiven en den auto moet morgen binnen om de airco te laten repareren.

Nog wat nagemijmerd en met de kippen op stok gegaan. 1 snurker deed direct zijn best de rust van alle anderen te verstoren.

Eens een keer goed hoog gehoest,  en jawel,  het hielp. En daarna niets meer gehoord. En dan ging de nacht op zijn sokken in....om 9u30. 😂

 

 

 

The mama's en the papa's zongen erover. Monday monday....een dag door velen gehaat. Niet door mij, ik vertrek vandaag naar Cee aan de Atlantische zee.

Een kort ontbijt, koffie met croissant en weg. Veel bewolking dus maar de regenjas aangetrokken. Een prachtige wandeling door  pure natuur.

Een uur later aan Albergue Logoso gekomen waar ik een koffie dronk. Veel kleiner dan die van Olveiroa, en zag er ook gezelliger uit. Hop met de rugzak en weg.

Ik was nog  maar net weg en nog aan het klimmen als er een mini Cooper aankwam met een mooie Spaanse erin die me er op attent maakt dat ik  verkeerd was en dat ik boven had moeten blijven. Ik blij dat het daar gebeurde..maar 200 meter verkeerd.

Als die vrouw niet was gepasseerd had me dat gemakkelijk een half tot een uur extra kunnen kosten.

Ik was niet echt helder van geest op die  moment, anders had ik de markering wel gezien. Dus,  niets gebeurd.

Na een 20 minuten kwam ik aan Hospital,  de plek waar de splitsing was. Links naar Fisterra en rechts naar Muxia.

Twee jonge meisjes die me vroegen om een foto te nemen, de éne ging links en de andere naar rechts.

Kwamen er nog twee Japanse meisjes aan en 1 ervan wilde perse met mij getrokken worden, die kwam juist onder mijn oksels, en ik ben al niet groot.

Na het vervullen van mijn plichten als fotograaf sloeg ik links in, richting Fisterra. Nog een uurtje later kwam ik aan een gezellige rustplaats.

 

Daar stond een oude kapel, de Ermita de Nuestra Señora de las Nieven.  De benen laten rusten, een appel gegeten wat foto's en weg voor het laatste stuk.

5 km voor Cee begon het te regenen, geen stortvloed zoals vrijdag,  maar een mooie gezapige regen genoeg om de regenjas aan te doen en de rugzak te beschermen.

En stilaan begon ik te dalen naar Cee, om plots voor een mooi zicht op Cee en de zee te staan.

Verborgen achter glas wisten mijn ogen toch de schoonheid van dit plaatje vast te houden...echt echt mooi.

Dan begon er een vrij steile afdaling om uiteindelijk in Cee aan te komen, mijn herberg ligt helemaal boven en direct bij de ingang van het stadje.

Mooie ruime herberg,  met salon en keuken,  mooi sanitair. Maar merkwaardig genoeg is het nu 15 uur en ben ik de enige.

Nog nooit meegemaakt. Soit, de was draait in de wasmachine en daarna in de droogkast. En ondertussen denk ik dat ik buiten in het zonnetje ga zitten dat ondertussen verschenen is.😎 Eerst mijn namiddagdutje gaan doen en dan eens gaan zien of er in de buurt wat te eten valt.

 

Een restaurant dat pas om 20 uur open gaat, en verder ging het steeds maar naar beneden, en wat ge naar beneden gaat moet ge ook terug omhoog gaan.

Dan maar beslist om een café bar binnen te gaan dicht bij de herberg, ik kon er pañada krijgen en bocadillo.  

Eerst de pañada geprobeerd, lekker maar wat klein dan maar een bocadillo besteld met Jamon de seranno.

Dan was het bijna Skype tijd...maar ik moest naar het terras vluchten omwille van de decibels die het normale menselijke oor met moeite kon verdragen, laat staan dat ik een zinnig woord zou kunnen wisselen met die van ons. En buiten lukte dat wel. Rustig terug naar de herberg waar het nog even stil was als ervoor.

Onbegrijpelijk, een herberg met een waardering van 9,6/10, rustig gelegen, ruim, goed sanitair en vriendelijke ontvangst en dan zit daar maar 1 man.

Den deze. Voordeel, ik zal niemand horen snurken. 😃Best merkwaardig, misschien moet hij zijn reclame duidelijker bevestigen?

Het is nu 20:30, tijd om nog een filmpje te zien op de tablet alvorens ik ga slapen.

Slaap lekker en lig niet wakker van de hagelbuien.  Tot morgen in Fisterra. 😍😙😚

 

 

 

 

Aan punt 0,00 van de Camino Portugues

 

 

 

Ja, om 6 uur eruit, om 7 uur de sporen,  euh de rugzak aan en op weg naar mijn einddoel Muxia. mijn gids zegt me dat het 27,8 km is, maar een Italiaan die ik gisteren in Fisterra sprak beweerde dat het eerder 30 tot 32 km was.

Nu ja, we zien wel wat komt. Zeven uur in de morgen, nog wat fris maar geen probleem voor een volbloed als ik. Bovendien mogen genieten van een mooie zonsopgang.

Ergens probeerde ik niet te denken aan de af te leggen afstand en het terrein. In het begin was het het mooiste met mooie zicht en op zee en stranden.

Na een tijd werd het eigenlijk een afwisseling van bossen en dorpen. Deze streek was helemaal van God vergeten.

Minuscule dorpjes, soms niet meer dan gehuchtjes zonder iets. Geen café bar of een winkeltje..totaal niets over de hele afstand van Fisterra naar Muxia.

Mijn eerste pauze in een bushokje waar misschien 2 keer per dag een bus passeert. Wat gegeten en gedronken, mijn schoenen uitgetrokken.

Een oud vrouwtje passeerde met een landbouwwerktuig in de hand dat haar wat zwaar leek.

Dacht ik even aan het feit dat dat oud vrouwtje waarschijnlijk ooit een schoon mokke is geweest, when i was young...een mooi liedje.

Maar goed, met te blijven zitten kom ik er niet. Aan het volgende kruispunt geen merkteken meer.

Een andere oude vrouw stond daar ook verweesd te kijken van...waar moet ik nu heen? Dus maar naar boven en zij volgde mij, ook boven geen merkteken..

GPS bovengehaald en de weg links ging naar Padris waar de camino ook voorbij kwam. Laat ik deze weg maar nemen en in Padris de camino ergens vervoegen.

De oude vrouw mee met mij tot ik hoorde dat ze niet in Muxia maar in Fisterra moest zijn.

Hilariteit alom...haar de weg gewezen vanuit de hoogte en algoed wat ze nog niet te ver meegelopen.

 

Allez..retour.😃 InLires kwam ik aan een klein gebouwtje waar een drankenautomaat in stond, en ook tafeltjes en stoelen.

Een prima plaats om een half uurtje te rusten..schoenen en kousen uit. Een powerbar gegeten en cola zero, kwam daar een Hollander aan van Utrecht.

Die kwam van de Camino Frances en was al zes weken onderweg. Geld gewisseld voor de automaat en als dank kreeg ik een lekker stukje schapenkaas.

Die kan je twee weken in je rugzak meesleuren zonder slecht te worden. Moet ik in Muxia ook eens kopen, smaakt altijd.

Tja, ik ben ermee weg, zie je later in Muxia misschien nog.

Ik schatte de af te leggen afstand nog op 13, en dat was goed geschat, ik had 18 km op de meter staan en ik deed 31,7 km.

Nog een Japanner tegen gekomen die 5 keer ' 0 my God' zei toen ik hem vertelde dat er nergens iets te eten of te drinken was tot in Fisterra. 😂

Later werd ik nog ingehaald door de Nederlander omdat die zulke lange benen had. Veel moeten klimmen en veel asfalt gehad.

Ik ging van het ene kleine dorp naar het andere op en neer.

Door beschaduwde bossen en open vlaktes tot ik steeds maar dalend van 270 meter hoog in Xurantes kwam, het laatste dorp voor Muxia..bijna op zeeniveau.  

Een 500 meter verder kwam ik op een weg die recht naar Muxia ging.

 

De wegwijzer maakte mij wijs...daarom is het ook iets dat wijzer is, dat de afstand naar Muxia nog 2 km was. Aan me hoela zou de Hollander zeggen, doe er maar 50% bij.

Maar ook die extra km moest onder de zolen passeren om te kunnen arriveren in de Albergue Arribada.

Een super vriendelijke ontvangst, ik kreeg direct zonder vragen mijn Muxia attest, want dit is voor mij het doel..Muxia.

Een super moderne herberg met automatisch opengaande deuren, mooi ruime ingerichte keuken. Bed met draperie voor de privacy, Echt super.

Eerst even bekomen, dan gaan douchen en vervolgens alle vuile was in de wasmachine gaan steken om vervolgens aan de blog te beginnen.

Waar ik nu even mee stop.

Na de douche en de was naar de supermarkt, gekocht 2 flesjes cola zero, 1 flesje Fanta,  2 blikjes alcoholvrij bier, 3 pruimen, twee perziken, 2 youghourt, 1 brood, 100 gram Seranno ham, een blok schapenkaas. Eten en drinken in het kort gezegd.😃

De dagelijkse Skype met die van ons niet vergeten en eigenlijk al staande klaar om vermoeid in slaap te vallen.

De zwaarste dag van alle is voorbij. Niks om angst voor te hebben, niks om te overwinnen dus.

Met 1 oog dicht wens ik jullie een even diepe en gezonde slaap toe waar als waar ik zeker van zal genieten.

Oogjes dicht en snaveltje toe. Hasta la mañana. 😪😪😪😪

 

 

 

Donderdag, een ontspannen dag. Geslapen tot 7u30. 1 been uit bed, ander been uit bed.

Mijn ochtendbehoefte gaan doen in alle gemak op 't gemak. Ging gemakkelijk.  Douchke? Neen hoor, eerst even rustig gaan ontbijten, zeeeeer rustig.

Dat is ondertussen gebeurd. Dus al maar wat virtuele inkt laat vloeien op het maagdelijke wit.

Vandaag eens rustig wandelen in Muxia, ik heb een plan met de meest belangrijke plaatsen/zIchten om te passeren.

Het mooiste was de wandeling naar de lichttoren met zicht op de lichttoren Illa Vilán de Fóra. Prachtige woeste kust met veel branding.

Er stond ook een monument ter nagedachtenis aan de ramp in 2002 met de olietanker 'prestige'.

Een kerk met de simpele naam...'Santuario da Virxe da Barca. De X is eigenlijk een J. Virje maagd. Ik weet enkel niet of ze het ook met de 'j' uitspreken.

Dan naar de Monte Corpiño waar ik een schitterend zicht had op Muxia en uiteraard de oceaan. Rustig terug gewandeld en ondertussen was het al 12:45.

Tijd om een stukje te eten.

Pulpo..inktvistentakels en ze waren goed klaargemaakt, na het eten kwam de dienster vragen of ik nog wat wilde, ja. een dessert maar eerst mijn bier leeg drinken.

Tja, ik ben maar doorgegaan zonder dessert want ik heb ze niet meer gezien, binnen gaan betalen en niet omgekomen van de honger.

 

De nodige boodschappen voor vanavond en morgen gedaan en terug naar de herberg om verder uit te rusten. 😁 waar ik nu aan ga beginnen.

Ik heb een heerlijk namiddagslaapje achter de rug. Gaat er nog iets gebeuren na het eten? Neen, niet veel buiten de dagelijkse Skype met die van ons zal het stil worden.

Rugzak draagbaar maken, de route nog eens bekijken en nog een keer gaan slapen, ik begin er stilaan slaperig van te worden.

En inderdaad, als je iets of iemand aandacht schenkt in de positieve zin, kan er wel iets groeien.

En de heren met hun vunzige gedachten, gelieve zich te onthouden van commentaar. Ik bedoel maar. Best een puntje om eens diep over na te denken.

Ik ga deze rustdag rustig afsluiten in alle rust om het rustig te houden en wens jullie een rustige nacht toe en vele 😗😗😗😗😗😗😗

 

 

 

Doel vandaag, Dumbria. 😎 De wekker op 6u30 gezet, maar om 6 uur wakker van een wekker met hetzelfde muziekje als het mijne.

Gerommel en gerammel,  ik zal er dan ook maar uitkomen. Rustig de tijd genomen.

Normaal iets van een 22 km, maar door verwarring in het ontbreken van wegbewijzering iets meer gedaan.

De weg van Muxia naar Santiago is enkel bewegwijzerd in de richting Muxia.

Wat op meerdere plaatsen voor problemen zorgde, met vragen en GPS het doel bereikt, maar het was op bepaalde punten echt problematisch.

Maar ok, we zijn er geraakt met een 2 km extra. In de richting van Dumbria..Santiago, heb ik niemand gezien.

In tegenovergestelde richting naar Muxia kwam ik veel volk tegen.

Twee Nederlanders,  een Nederlandse die samen met een Portugees liep die ook nog eens zeer goed Engels sprak.

Een Tsjechische die wonder boven wonder ook Engels sprak. Ik heb vandaag veel mensen aangeklampt om een praatje mee te doen, en om de Albergue Arribada aan te prijzen.

Ik had eigenlijk moeten terug gaan om een percentje te vragen.  Maar dan moest ik ik weer terug keren.😁

 

Het grootste gedeelte liep door bossen en af en toe een dorpje buiten de keer dat ik langs de baan heb gelopen omdat ik het merkteken nergens kon vinden.

Gelukkig is er niets iets als de smartphone en GPS. Na een tijdje een bar tegen gekomen waar ik mijn koffie ging drinken bij een stuurse cafébaas.

Was het omdat ik de hele enige klant was? Door het veelvuldig zoeken en geconcentreerd rond lopen leek het alsof de dag langer was dan een dag.

Het heeft me toch wel minstens een uur langer gekost.

Morgen kom in aan de splitsing 'Hospital' en eens daar voorbij kom ik op terrein dat ik al bewandeld heb en voor minder problemen zal zorgen.

Toen ik naar Fisterra ging kwam ik een meisje dat ook van Muxia kwam tegen die zei dat ze een paar keer verkeerd was gelopen, waarop ik maar niet reageerde.

Hoe kan je nu verkeerd lopen met zo'n goede bewegwijzering. Maar nu begrijp ik het.

Geen bewegwijzering richting Santiago. Maar uiteindelijk kwam ik toch aan in de pelgrimsherberg van Dumbria, een gemeenteherberg maar een zeer moderne.

Niemand aanwezig, maar je kon binnen en je eigen bed uitkiezen. Rond 5 uur zou er iemand komen om te ontvangen.

Er was een Spanjaard die zei dat hij in de derde kamer lag en snurkt. Bedankt voor de waarschuwing hombre.

Ik de kamer tussenin genomen waar niemand lag, en ook nu nog niet, houden zo zou ik zeggen.

Vingers kruisen. 😄Na het bed opmaken, douchen en scheren en aan de blog gewerkt te hebben even wat rusten.

Btw, niettegenstaande het niet voorspeld was regent het hier voor de moment, precies Belgisch weer.

Tot later dan 😎Zo, hier ben ik dan weer.Om 17 uur kwam inderdaad een vrouw voor de inschrijvingen en de centen, in dit geval 6 hele euro's.

Nog een stempel in mijn boekje en dan naar de keuken. Eens lekker gaan koken. Lichtgewicht maaltijd, pasta met kaassaus.

Heet water erop en laten zwellen voor 5 minuten en mijn kookkunsten werden beloond met...tja...met pasta in kaassaus natuurlijk.

 

Na het eten kwam de groep Spanjaarden aan die vanmorgen aan het ontbijten waren in de Albergue Arribada als ik vertrok, 3,5 uur nadat ik was aangekomen.

.Hahahahaha, verloren gelopen en geen klein beetje...afgepeigerd en nat. Ik met een brede glimlach met nauwelijks verholen leedvermaak in het Engels..."

Waar bleven jullie, de weg toch niet verloren" Ach, ik had wel medelijden hoor met die groep Spanjaarden.

Al een geluk dat ze zachtzinnig waren en me niet naar de keel vlogen.😃  Maar zorgen dat ik morgen niet teveel afdwaal.

En dan nog vergeten zeggen dat ik mijn eerste keer gevallen ben, een plots verval van de weg niet gezien en plots,  den deze met heel z'n hebben en houden de grond op.

Gelukkig viel ik op mijn rechterknie en niet de linkse slechte knie.

Je gaat voorover en die rugzak die ik heel de weg heb gedragen zodat hij zelf niet moest lopen was zo ondankbaar me mee de diepte in te duwen.

Gelukkig hield ik er enkel een paar schaafwonden en gekwetste trots aan over. Dat viel dus best mee.

Zo, ik ga het jullie wensen want ik hoor die van ons in de verte al aankomen.

Wijl ik dit getypt had werd ik onderbroken, die van ons..blog onderbroken en nu terug aanwezig.  😂

Dus..Allen een goede nachtrust en een plezierig aangenaam lekker weekeinde toegewenst. 😙😚😘😍

 

 

 

 

 

Van Porto naar Santiago, van Santiago naar Fisterra, van Fisterra naar Muxia, Van Muxia naar Dumbria, van Dumbria naar Santa Mariña.  

Nooit noemenswaardige snurkers tegen gekomen.

Maar hier in Santa Mariña heb ik een kakofonie van jewelste moeten aanhoren, 1 snurker en aan de overkant twee vrouwen die puften, zuchten, reutelden en allerlei ondefinieerbare geluiden produceerden die me haast tot een rampspoed brachten, het scheelde geen haar of ik was door het raam gesprongen, ver moesten ze mij toch niet dragen.

Zulk een concert in drievoud heb ik nog nooit gehoord. Lig ik eens tussen een hoop vrouwen, krijg ik dit. Afgrijselijk.. 😲

Blij dat het zes uur was en bij iemand de wekker afging zodat ik totaal niet uitgerust maar blij dat deze horror voorbij was uit mijn bed kon komen.

Ik krijg er nu nog kippenvel van. Snel gaan ontbijten en vertrokken in de andere richting dan die geluidsverkrachters.

Alles goed en wel, door een gebrek aan slaap en een verminderd concentratievermogen wist ik verkeerd te lopen wat me 2 extra kilometers kostte.

Maar vergeleken met wat ik vannacht meemaakte was dit een kleinigheid. Via een andere weg naar Vilaserio geraakt waar het begon te druppelen.

Daar dan maar een koffie gaan drinken, een koppel stapte buiten en was sneller binnen dan buiten om regenkleding aan te trekken.

Toen zij terug vertrokken zei ik dat nu zij hun regenkleding hadden aangetrokken het zou opentrekken en de zon zou verschijnen.

En echt waar, het was ook zo. Ik kon na de koffie door gaan zonder regenkleding in een zonnetje. 😁

 

Ook hier allemaal in de tegenovergestelde richting, iemand riep me na dat ik in de verkeerde richting liep...Ik al lachend genegeerd en verder gelopen.

Af en toe aan tegenliggers informatie gevraagd inzake de in te slagen punten want de markeringen waren nog steeds enkele richting.

Onderweg mensen informatie gegeven inzake Fisterra en Muxia, wat het mooiste was, waar ze best eerst konden gaan.

Info inzake varianten in de weg, omdat die varianten mooier en rustiger waren en ik gemerkt had dat velen onzeker waren voor die varianten.

Na een tijdje kwam ik twee vrouwen tegen en kon ik het niet laten om ze aan te spreken, bleek de éne van Mortsel te zijn die van  Santiago naar  Fisterra ging en terug met de bus. De andere was een Ierse die aan het wachten was op een andere groep vrouwen die van Zuid-Afrika kwamen.

Op zeker moment stond ik daar met 7 vrouwen, waarop ik voorstelde om met hen terug te gaan om de weg te wijzen, maar dat pakte niet.

Ach, zo loop ik niet het risico op alweer zo'n concert. 😆 Dag dames en wees voorzichtig.

Stilaan begon ik Negreira te ruiken, plots werd ik ingehaald door twee langbenige Nederlanders die van Fisterra terug liepen, te gierig om een bus te pakken natuurlijk. Hahahahaha. Dus drie tegendraadse pelgrims vandaag.

Niettegenstaande mijn 2 extra kilometers kwam ik toch nog aan om 14:10 in Negreira in de herberg waar ik al geslapen had in het heen gaan.

Mijn laatste was geslagen en te drogen gehangen en dan maar aan de blog begonnen. Nu neem ik dan maar wat pauze.

 Tot straks en het amusement wat jullie ook aan het doen zijn. 😎 Na een tijdje roept de maag..hoooonger.

 

Ok,  ik naar het restaurant en mezelf eerst getrakteerd op een jawel, alcoholvrij biertje.

Ik had geen zin meer in die pelgrim menus en bestelde me een pizza met kaas, hesp en gambas. Lekker, geen diepvries maar vers klaargemaakt, en ne grote.

Doorgespoeld met twee glazen rode wijn, dan een citroenmousse met koffie. En dat alles kostte me 11,50 euro.

 Ze zullen me in België zien komen denk ik. Heel deze eet en drank ceremonie nam toch anderhalf uur in beslag.

 Maakt niet uit, want vandaag is het niet om 19 uur om te skypen, maar om 21 uur. Die van ons is naar de sauna, en daarna lekker eten in de sauna..dus Skype om 21 uur..

Het zal geen pizza zijn dat ze gegeten heeft, zeer goed restaurant in de sauna. Ik...of moet ik zeggen 'zij' heeft dus nu nog 1u en 18 minuten de tijd om aan het scherm te verschijnen. Daarbuiten zal er niet veel gebeuren in de herberg buiten het afhalen van mijn droge was..dus, wens ik jullie een prettige Pinkstermaandag.

En een goede nacht zonder snurker, puffers en kuchers en tot morgen in Santiago de Compostela. Hasta la mañana amigas y amigos.  😆😘💖💋💥

 

 

 

La ultima dia, van Negreira naar Santiago,  22,4 km.

Om 7u40 na het nuttigen van een bocadillo con queso waar je een olifant kon neerleggen vertrokken voor de laatste etappe.

Enkel in t.shirt en best nog fris als enige op weg naar Santiago. Weersverwachting voor vandaag was 17 graden en regen tegen de middag.

Zou het kunnen? Nat vertrokken uit Santiago en nat aankomen in Santiago..ben ik dan gezegend? Afwachten maar.

De eerste die ik tegen kwam was kort voor Negreira, hoe kan dat nu?

Ik vroeg hem waar hij geslapen had, hij antwoordde dat hij in Santiago geslapen had en om 4 uur vertrokken was, heb hem maar niet gezegd wat ik van hem dacht.

Maar deze kerel kon best een psychiater gebruiken. Hoeveel mensen heeft hij wakker gemaakt om rond 3:45  zijn zak te pakken.

Opgefokte mens. Soit, ik had goed geslapen en werd wakker om 6u30. Langer dan hij had geslapen.

Het ging soepel, tegen 10 uur begon ik de eerste normale mensen tegen te komen die vertrokken waren vanuit Santiago om hetzelfde te doen wat ik had gedaan.

Wandelen naar Fisterra.

Gezien ik een buitenbeentje was dat te voet terug kwam van Muxia (uitgesproken als Mujia) wilde dat ook zeggen dat ik ontelbare keren die twee woordjes heb moeten herhalen..'buen camino'. Tegen iedereen die ik tegen kwam. 😁

 

Mijn eerste café voor een tas koffie kwamen twee Spanjaarden aan die goed Engels spraken en die ik info heb kunnen geven over overnachting en de variant in Negreira.

De tweede stop in café bar La cruzeiro...daar was ik in het heengaan al gestopt, hier kreeg je bij een koffie twee koekjes uit een grote doos, en niet van die in papier verpakte maar echte koekjes. Schuin over mij zat een Oosters type, Koreaans of Japanees dat kon ik niet zeggen.

Ik hoorde haar plots aan de buurvrouw vragen of ze eens in haar gids mocht kijken omdat zij er geen had.

Ik vroeg haar voor alle zekerheid of ze een gids had, maar neen. Ik had er twee, een Nederlandstalige en een Engelstalige.

Ik haalde de Engelstalige uit mijn zak met de mededeling dat ze die mocht hebben omdat ik die toch niet meer nodig had.

Hierop sprong ze 12,5 cm omhoog en omhelsde ze mij wrijvend over mijn rug nat van het zweet.

Daarna vroeg ze me nog of ik een bier wilde drinken waarvoor ik bedankte.

Ik had iemand gelukkig gemaakt en dat was genoeg.

Dit was de laatste stop omdat ik voor alle zekerheid niet te lang wilde talmen met de weersvoorspelling in het achterhoofd.

Stel je voor dat je 1 km voor Santiago nog een plotse regenbui over je heen krijgt.

Verder door nog een Spanjaard tegen gekomen die stond te wachten op een praatje en die goed Engels kende.

Toch wel vijf minuten staan kletsen alvorens ik doorging nadat ik hem bedankte voor het praatje...vriendelijke man. Nog 5 kilometer gaf hij me mee.

Was wel wat langer maar ach, maakt niets uit.

 

Onderweg toch nog redelijk wat laatvertrekkers tegen gekomen, zelfs in Santiago waren er nog die vertrokken naar Negreira.

En ik was om 13:15 een buitenwijk van Santiago binnen gewandeld. Nou ja, ze komen er wel, maar laat en misschien nat.

In Santiago aangekomen had ik geen moeite om naar het oude deel van Santiago te wandelen en door te steken om het hotel te bereiken.

Hetzelfde hotel waar ik geslapen heb alvorens naar Fisterra te vertrekken.

Na nog eerst wat kersen en perziken en cola zero gekocht te hebben kwam ik om 13:55 in het hotel aan, eerste werk douchen, was in de week zetten en de blog voorzien van cijfers en letters. En nu...even rusten. Hasta luego. 😉

Na een heerlijke douche en het besef dat ik mijn rugzak nu moet fatsoeneren, wat ik morgen pas ga doen, rustig naar het oude stadsdeel gewandeld wat 100 meter van het hotel ligt. En ja, het regende. Een koker gaan kopen voor mijn Muxiana...het getuigschrift dat ik van Santiago naar Muxia ben gewandeld.

Ik kon ook een Finisterre krijgen, maar aangezien mijn einddoel Muxia was, hield ik het daarbij.

Ik had ook geen behoefte aan een tweede Compostela, er hangt er al één thuis.

Tevens een rugzakje gaan kopen om te dienen als handbagage, en een paar sportschoenen omdat ik mijn wandelschoenen in Santiago in een container ga smijten.

Mijn hielen zijn zo versleten dat het niet mooi meer is.

Nog een café americano gaan drinken waar ik een voetbad in kon nemen en dan naar het hotel om met die van ons te skypen.

De rest van de avond zal rustig verlopen. Niet opstaan om 6 of 6u30 morgen. Slapen tot ik wakker zal worden, heerlijk.

Wat ga ik morgen doen. Kom eens kijken morgen, dan zal je weten welke toeristische activiteiten ik ga ondernemen.

Tot dan, een heerlijke  nachtrust en geen schaapjes tellen. 🐑🐑🐑🐑🐑🐑😆

 

 

 

Wakker geworden door gestommel en schuivende stoelen, waarschijnlijk pelgrims die op tijd willen vertrekken. Eens zien hoe laat het is, oeps, 8 uur.

Goed geslapen mijn gedacht. Half ontwaakt en half slapend nog wat aan het rommelen geweest.

Alles een beetje gefatsoeneerd en dan tegen 10 uur naar buiten getrokken, best nog wat fris maar later zal dat wel opwarmen.

Ik wilde gaan ontbijten en stapte een verkeerde kroeg binnen, geen bocadillo enkel churros. Nou ja, geef dat dan al maar met een koffie.

Wat inkopen gedaan en alle winkeltjes afgeschuimd. Ongelooflijk hoeveel winkeltjes er zijn en wat ze allemaal verkopen wat betreft de camino.

Als morgen de toevloed van pelgrims zou stoppen, zijn al die mensen gedoemd om te gaan bedelen. Café's,  restaurants leven hier hoofdzakelijk van toeristen en pelgrims.

Dag in dag uit arriveren hier pelgrims van over de hele wereld die de zaken draaiende houden.

 

Dan besloot ik maar eens om naar het station te gaan om te zien welk de vertrektijden voor de treinen naar O Coruña zijn.

Morgen zonnig en 28 graden, nog eens naar 't zeetje. Rustig terug naar het historisch centrum en gaan eten, van churros alleen is je maag niet gevuld.

Tarbot op Gallisische wijze met aardappelen, de tarbot laten zwemmen in 2 glazen Rioja, en dan overdekt met whisky cake gedompeld in...whisky en koffie om te blussen.

Was best lekker. Op de terugweg fruit gekocht, kersen en nectarines. Geen koekjes, geen gebakjes maar gezond fruit.

Hier zit ik dan klaar om de rugzak helemaal uit te kuisen en in orde te brengen, de dingen die ik nog nodig heb zoals kleding en toiletgerei moeten bovenop komen.

Daar ga ik zo direct aan beginnen, maar eerst wat foto's plaatsen en dan nog eerst een lekker dutje doen.

Niets moet, alles mag is nu de leuze. 😎 Ik ga afsluiten met de mededeling dat ik de rugzak helemaal heb uitgeladen en herschikt om één en ander deftig thuis te krijgen. Morgenvroeg verhuizen naar een hotel honderd meter van hier omdat de twee volgende nachten hier volzet waren.

Btw, dat dutje duurde 2 uur. 😂Mo goe datadee.  😆Slaapwel allemaal en tot morgen zonder zorgen. 😗😚😍😘😚🤗

 

 

 

Lui uitgeslapen, rustig alles ingepakt, wandelstokken opzij vastgemaakt en naar het andere hotel vertrokken 1oo meter verder in het oude stadsdeel.

Mijn kamer was nog niet gepoetst maar ik kon mijn rugzak er al plaatsen.

Mooi, richting station maar eerst nog gaan ontbijten, een kleine bocadillo met Jamon de Seranno en een croissant.

Zonder eten is ook niet alles als je een rit met de trein moet doen.  😁

In het station waren er drie loketten open, ik zette me aan het tweede loket dat met nog 1 persoon voor mij plots gewoon sloot.

Bedankt voor het aanschuiven, wilden we ons begeven naar het eerste loket, en wat dacht je. Dus schoot er nog maar 1 loket over en konden we achteraan gaan aanschuiven.

En dat vorderde als bonen knopen. Sommigen begonnen zich al druk te maken want de rij werd steeds maar langer.

Tot plots een man te voorschijn kwam en met zijn arm zwaaide, als een haas schoot ik uit de rij en stond ineens terug tweede, tot een vrouw de ploeg kwam versterken en ik plots eerst stond. Moest ik ook nog weten zeggen wanneer ik terug kwam want het zijn allemaal genummerde plaatsen.

 

Dus, zomaar even de trein opspringen ging niet. Maar kom, we geraken er wel. Binnen 7 minuten moet de trein vertrekken richting La Coruña..Tot later dus. 😎

In het station aangekomen gaan zoeken welke bus ik moet hebben om in het oude stadsdeel te komen, bus 5...

Ik stond wel aan de verkeerde kant maar had al opgemerkt dat een Japanse uitziende vrouw iets vroeg en de man de andere richting uit wees.

 Den deze goed uitgeslapen had het vermoeden dat er iets niet klopte, en inderdaad ik moest een stukje verder aan de andere kant zijn.

Goed aangekomen aan de halte kwam de bus eraan. Maps.me gebruikt om te volgen waar ik eruit moest.

Vlak aan de oude stad afgestapt. Maar als je uit Santiago komt slaat dat wel tegen, ik had er meer van verwacht, na wat rondgewaald te hebben in de oude stad ging ik richting zee. Ik had eigenlijk niet verwacht dat het een zo grote stad zou zijn.

De bezienswaardigheden  lagen zover uiteen dat het in die korte tijd niet te doen was.

Maar kom, ik had A Coruña gezien, ook het strand met al die mooie meisjes die lagen te zonnen. 😅

 

Ik besliste van het strand terug te wandelen naar het station. Een 200 meter van het station vond ik een aangenaam terras in een kalm straatje waar ik kon eten.

Iberico varken met frietjes..niet zo dik gesneden als bij ons, maar wel dikker dan Lomo. De smaak was in elk geval zeer lekker..en veel, maar ik heb het allemaal opgegeten.

Als dessert taart de milhojas en koffie. En dan terug naar het station om de trein van 16:30 te nemen. 😎

Op 28 minuten terug in Santiago zonder tussenstop. Gaan kostte me 4,90 en terug 5,90. Dat zal zijn omdat het acht minuten sneller ging.

Kersen gekocht en naar het hotel. Ditmaal een eenpersoonskamer, maar ruim genoeg en een degelijke badkamer.

En hier is het ontbijt inbegrepen. Nu even rusten van de zware treinreis en de 9 km die ik toch heb afgehandeld in A Coruña. 😎 I

k ga maffen, wat teveel naar Lily en Marleen gekeken. 😂 slaap lekker 😪😴

 

 

 

Donderdag, morgen terug naar huis. Kwam ik gisterenavond tot de conclusie dat ik mijn toilettas vergeten was in het vorige hotel.

Deze morgen dan maar gebeld en ja die lag nog opzij. Eerst hier ontbeten en dan mijn toilettas gaan ophalen.

Gisterenavond dus mijn bieterkes niet gepoetst, gelukkig is er altijd een douchegel in het hotel, maar ook mijn scheermes en zeep mankeerde ik.

Niks, ik rook al lekker van de douchegel, en ondertussen heb ik me geschoren en de melktandjes gepoetst.

Vandaag ga ik Santiagogeur opsnuiven, een kerk trachten te vinden met echte bougies, eens lekker eten en me af en toe ergens zetten om mensen te bekijken.

Dat, is ook best plezierig. Al die verschillende typetjes.

De rugzak staat klaar, ik hoef morgen niet vroeg te vertrekken, als ik de bus van 10 uur neem ben ik ruim op tijd, en de bushalte is 2 minuten van hier.

Maar soit, ik ga maar eens rustig de oude stad intrekken...see you later alligators. 😃. Zo hier ben ik dan weer.

Van 10 tot 16 onderweg geweest. Heel het oude deel verkend, naar het pelgrimsmuseum geweest. Een prachtig museum de moeite om te bezoeken.

Vanaf 65 was het gratis, ik zei tegen de mevrouw aan de kassa dat ik 68 was. Dat pakte niet, zij vroeg mijn pas.

Ik gelukkig natuurlijk, want dat betekende dat ze niet eens geloofde dat ik 65 was. Met veel plezier mijn pas uit de diepten van mijn rugzakje gehaald.😄

Wat een schattig mens. Daar heb ik zowat 2 uur versleten. Dan op zoek gegaan naar een kerk waar echte bougies waren, maar noppes.

 

Tot ik in de Igrexa de San Francisco merkte dat er naast de elektrische kaarsjes een plaat op de grond lag waar noveenkaarsen stonden te branden, echte. I

k moest dus op zoek gaan naar kaarsen, volgens een winkelier vlak tegen de kerk moest ik terug naar de Kathedraal die een eigen winkel hebben en waar ze wel kaarsen hadden. Zo gezegd zo gedaan, den deze terug naar de Kathedraal en inderdaad,  kaarsjes gevonden in een plastiek potje met het St Jacobskruis erop.

Den deze terug naar die kerk, kom ik daar aan, is er een dienst bezig.

Gezien de kaarsjes in een hard plastieken zakje zaten, besloot ik de dienst mee uit te zitten ipv iedereen te storen met het geknetter van dat zakje.

Goed 20 minuten later was de dienst gedaan en gingen de mensen door, den deze met zijn kaarsjes naar de plek waar de andere kaarsen stonden.

Ze alle drie aangestoken 1 voor Luc van de petanque die vandaag onder het mes moet op een goede afloop, 1 voor de kleinkinderen van Greta die hun examen moesten doen..voor een goed resultaat, en 1 voor alle dierbaren die ons verlaten hebben.

Ik was blij dat ik uiteindelijk hebben kunnen doen wat ik wilde, ik moest en zou echte kaarsen branden, en dat is hiermee gebeurd.

En het scheelde niet veel of ik zat nog opgesloten in de kerk.

 

Wijl ik als laatste bezig was met die kaarsen had een pater de poort van de kerk al op slot gedaan met de gedachte dat iedereen weg was, gelukkig had hij mij nog opgemerkt of ik had daar nu nog gezeten. Hij een verontschuldiging gemompeld en ik ook...en oef. Dat scheelde niet veel.

Nog eens naar de kathedraal geweest, naar de koffer met relikwieën gaan zien wat ik vorige keer niet kon vanwege het volk.

En dan iets gaan drinken alvorens te gaan eten.

Een entrecote met pepersaus...man man, dat was 1/4 van een beest op mijn bord, ik moest het eerst nog wel terug geven want het was nog blueėr dan blue.

Maar daarna was het goed. Een serieus stuk vlees met veel smaak, een Galicische tarta con liquor en een koffie.

Goed gegeten. Na deze vlezige schranspartij in het naar het hotel lopen nog kersen, platte perziken en cola zero gekocht.

 En dan maar aan de blog verder gaan doen zoals u ziet. Nu de foto's er nog bij zetten, hoofdzakelijk sfeerbeelden van Santiago en het pelgrimmuseum. 😎

Met deze neem ik voor vandaag afscheid, smakelijk eten en heerlijk slapen....en je weet het, de handjes boven de lakens. 😃😄😎