Dag 1

Van Sint-Niklaas naar Oslo

Vandaag is de dag, om zes uur schoot deze kwikke 40plusser uit z'n bed als een raket. Hé, dat rijmt.

Nog wat betalingen verricht, één en ander nog afgewerkt zodat ik als ik buiten ga mijn voeten in alle properheid kan afkuisen.

Ook de website van de NMBS bezocht om informatie of de treinen wel dan niet rijden.

Maar gezien de informatie niet zo eenduidig was heb ik dan maar naar de NMBS zelf gebeld.

Na een paar minuutjes muziek was ik al aan de beurt, en ja hoor..de mevrouw aan de andere kant van de lijn wist te melden dat de treinen in Vlaanderen vlot en zonder problemen over onze afgekoelde sporen rijden.

Enkel in Wallonië waren er problemen. Toch maar voor alle zekerheid de trein van 11:10 nemen ipv die van 12:01.

Btw, NMBS staat voor Nationale Maatschappij Belgische Stakers. Kon het niet laten.😀  

Zonder problemen op de luchthaven geraakt, rugzak laten inwikkelen zodat hij veilig aankomt.

Normaal had ik moeten bijbetalen voor de rugzak maar mijn schoon ogen zullen er wat voor tussen gezeten hebben dat dat mooi meisje achter de balie niets gevraagd heeft. En...ik heb ook niet aangedrongen.

Een broodje met ei en hesp/tomaat gegeten en daar een tas koffie bij.

Hier kreeg ik al een voorsmaakje van de Noorse prijzen, 10,5...maar ja,  luchthavens zijn altijd wel wat duurder.

Nog even rustig zitten en de blog aanvullen alvorens naar de veiligheidscontrole te gaan. Het is nu 13:38 en boarden is om 14:40.

Hier zijn we dan terug, 20:23 in een kamer in Oslo in Schweigaards Gate 79.

De vlucht is prima verlopen en geland om 17:20, de bagage afhalen zijnde 1 rugzak en vandaar ging het vlot naar het station perron drie richting Oslo.

Bij het buiten komen werd ik overvallen door de warmte, 26 graden en dan in de brandende zon een 20 minuten te voet.

Het zweet drupte tussen de kaken van mijn ge weet wel naar beneden.

Een babbel gedaan met de  gastheer en vrouw, de trots van ons Belgenland, een doos pralines overhandigd waar ze zeer blij mee waren.

Dan de douche in, en ik was nog niet goed gezeten als die van ons me kwam controleren (een mens is nergens meer onzichtbaar) wat ik aan het doen was via Skype.  

Het was hoe dan ook toch wel best een vermoeiende dag al ging het met een late vlucht. Ga ik nog buiten om te eten?

Geen haar op mijn hoofd dat daar aan denkt, en dat zijn er niet zo veel meer. Ik zal wel een soepje en een vriesdroogmaaltijd achter de kiezen slaan.

Ik ben gewoon te lui om nog buiten te gaan...dat...zal voor morgen zijn.

Ik ben wel benieuwd wanneer het hier donker gaat worden nu ik zoveel noordelijker zit..Soit, ik laat het jullie morgen wel weten.

Tijd voor wat eten en rust. Ik wens jullie allen een fijne avond, chips en crème glace en andere ongezonde dingen toe om te eten en te snoepen.

Maar denk eraan, elk pondje......gaat door 't mondje. 😆

3 juni Oslo - Olavsgaard 20 km

Zo, na een goede nachtrust klaar om te vertrekken. Weg uit die warme stad. De rugzak heb ik al volledig draagklaar gemaakt.

De tocht vandaag gaat over 20 km tot Olavsgaard (Hvam). 14 km lang zal het duren eer ik volledig uit bebouwd/industriegebied ben om dan eindelijk in de natuur terecht te komen. Douchke, ontbijt en klaar is den deze. Temperatuurverwachting voor vandaag 29 graden.

Puffen geblazen, en de hele komende week mooi weer 22 graden. Btw...hoe is het weer in België.

Proeven jullie het leedvermaak? 😈 misplaatst leedvermaak waarvoor ik afgestraft werd, met temperaturen van 29/30 graden 20 km wandelen met volle bepakking. Van zeeniveau naar 311 meter zeer langzaam altijd maar klimmend en geen windje...das ginne flaawe ziever zegge ze in Aantwaarepe.

En...geloof het of niet, na enkele km kwam ik twee rugzak gangers tegen, logische vraag, are you going to Trondheim? Yes..where  are you from?

Belgium....me too. Bleken het twee gepensioneerden 😜 te zijn van Mol. De man had de Camino ook al gedaan maar dan vanuit Mol.

En ja, die gingen ook naar hetzelfde hotel Olavsgaard. Een paar keer elkaar gewisseld.

En de laatste keer zag ik ze aan het begin van het bos waar ik op een steen mijn chorizo naar binnen zat te werken.

Dat waren de enige pelgrims die ik tegen kwam.

De weg naar boven was best lastig met de vele stenen..opletten geblazen voor gladde, kantelende  of wegschuivende stenen.

En het idee dat het minder warm zou zijn in het bos, was ook een misrekening. Geen zuchtje wind en in het bos was het even warm.

Uiteindelijk kom ik dan uit het bos...langs een werf..enkele weggetjes tussendoor om op de baan terecht te komen naar het hotel.

De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze, en dat....kan ik beamen. Nog een km door de brandende zon langs een drukke baan.

Ik dacht dat ik aan 't smelten was.

Om dan voor de deur van het hotel te staan...excessief luidruchtig mijn schoenen staan afvegen, en ik kwam terecht bij een zeer zeer vriendelijk Noorse receptioniste. Mijn pas moest ik niet tonen..enkel mijn Mastercard had ze nodig, lief hé. Ze vroeg ook zelf naar mijn stempelboekje en plaatste er een mooie stempel in.

De tweede. Kamer 355, een 1 persoonskamer met salonnetje en breed 1 persoons bed.  Maar het belangrijkste was de frigo.

De prijs van de cola interesseerde me totaal niet op die moment.

Ik moest iets fris en bruisend door mijn mond en keelgat krijgen...heeeeerrrrrllliijjjjk. voor het zachte prijsje van maar 5 euro.

En bij het bewerken van deze blog ben ik al aan de tweede cola bezig...eens lekker decadent doen moet al eens kunnen.

Ondertussen ben ik al afgekoeld, mijne was geslagen en te drogen gehangen.

Altijd eerste werk! En ik begin terug op positieven te komen, ik zie al wat minder rood, de temperatuur onder mijn hersenpan  begint ook op normaal niveau te komen. Maw, niet echt de meest aangename dag, de stedelijke zone, het klimmen en de warmte, die combinatie, neen, niet echt iets om van te genieten.

Maar soit, ik mag niet klagen, ik heb er zelf voor gekozen. Het leven van een pelgrim kan soms best hard zijn...met een smartphone, tablet en 4 sterren hotel. 😆

4 juni 2016 Olavsgaard - Arteid Vestre 19 km

Gisterenavond nog een onweer gehad dat de hele boel eens heeft opgefrist. Goed geslapen en een zeer uitgebreid ontbijt.

Vis, vlees, spek en eieren en worstjes enz enz enz. Maw, stevig ontbeten.

Wel last van mijn hielspoor, ik wil niet dat iemand ziet hoe ik de eerste stappen zet als ik uit mijn bed kom.

Das lachen in de zesde macht. Maar eens ik wat heen en weer gelopen heb kan ik weer op weg.

Bij het buiten komen genoot ik van een aangename temperatuur en een heerlijk windje.

Efkes bijna verkeerd gelopen door een verkeersbord dat men over het logo van de Olavs weg had gehangen.

Maar intuïtief besefte ik snel dat er iets niet klopte, ik dus terug en toch maar eens dichterbij gaan bezien, en ja hoor...onder het verkeersbord was het merkteken. Gezien de temperatuur was het aanzienlijk aangenamer om te wandelen. Na twaalf km kwam ik aan een klein dorpje met een grote supermarkt...de 'Kiwi'.

Daar de nodige inkopen gedaan om morgenvroeg toch te kunnen ontbijten.

Een fanta citroen gekocht en buiten uitgedronken..dat smaakt toch altijd zoiets fris en prikkelend.

En ook een cola halve liter, voor de cola en om een beker te hebben voor mijn soep want die was ik vergeten.

De kop eraf, en ik heb een beker. Nog wat gegeten en na een rustige ruime pauze aan de laatste zeven km begonnen.

Onderweg kwam ik een vrouw tegen die met een bosmaaier de kanten rond haar tuin aan het maaien was, een babbel begonnen en het bleek een Amerikaanse te zijn die in Noorwegen haar man had leren kennen en van Amerika naar Noorwegen verhuisd is....zoals ik van Antwerpen naar Sint-Niklaas ben verhuisd. 😁

Ze bood me van alles aan...of ik iets moest drinken, of ik aardbeien moest hebben, of een creme-glace...ok, geef me dan maar een creme-glace, al opsmikkelend nog wat verder gepraat en na een 15 minuutjes afscheid genomen van deze sympathieke gastvrije ex-Amerikaanse.

Een beetje verder begon het bos een wat moeilijk wegje. Op zeker moment staat er een wegwijzer met de vermelding 'St Olavs gang'.

Maar volgen zeker, ja dag jan...dat bleek een weg te zijn tussen twee rotsen, en die weg stond vol water.

Naar boven gekropen om te zien hoe dat verder verliep, maar niets wees erop dat daarachter een weg was, één  woestenij.

Terug en dan kwam ik de Belgen tegen die ik alvast kon vertellen dat ze die wegwijzer niet moesten volgen.

Dus gewoon rechtdoor gegaan en een kwartier later kwamen we dan aan de Arteid Vestre hut. Best een gezellige hut met kookgelegenheid en dortoirs .  

En een apart eetzaaltje met een ijskast met drank voor 20 nok. Heerlijk en goedkoop.

De douche en toilet was achter de schuur maar dat is niet zo erg als je 643 km gaat wandelen.

Daar ook ineens mijne was geslagen en in de zon gehangen om te drogen. En gezien het ondertussen 18:12 is ga ik maar eerst eens eten.

Zo, dat was best lekker gezien de omstandigheden. Ondertussen is er nog nen ouwe Zwitser bijgekomen.

Een oud koppel van 61 en 62, en nen ouwe Zwitser van 60....'t is precies een bejaardentehuis hier. 😆.

Hoe dan ook, mijne was is  droog, mijn  voeten doen zeer, ik ben voldaan en ga het verder maar wat rustig houden.

Morgen een zware dag  van 29 km.

Maar niet te laat gaan slapen dus. Zo mensen, ik ga het jullie wensen met vette pensen en veel censen en toedeloe. ..siejoetomorrowtoe. 😉

5 juni Arteid Vestre - Letohallen 29 km

Aangekomen in het hotel om 17:35, vertrokken in Arteid Vestre om 7:25. Vandaag was het eigenlijk een lijdensweg.

Ik vertrok om 7:02 aan de hut, na een kwartier viel mijn spreekwoordelijke frank dat ik mijn stokken vergeten was. 29+2=31 km.

Aan Ullensakerkerk was er een omleiding van de weg, drie km langer..+31=34 km. 65% van de weg was asfalt...in de zon en zo goed als geen wind.

Asfalt doet je voeten naar de kl.ten. Hoe dan ook, in Jessheim een uitgebreide rust genomen om de voetjes te laten afkoelen.

ik had ook de Zwitser op sleeptouw die perse wilde meewandelen, mijn verweer dat ik op mijn tempo liep maakte geen indruk op hem.

Zijn verweer was dat ik meer ervaring had, al had hij mijn ervaring niet nodig.

De Zwitser had een tent en matje mee dat hij nog niet gebruikt had, hij had ook stokken bij die ook in zijn rugzak zaten.

En van water had hij een afkeer, onderweg dronk hij cola, lekker zoet en plakkerig in de mond. Nou ja, in Risebru kon ik hem een goede dag wensen.

 Na Jessheim een kort stukje verharde weg, en  we passeerden een huis waar een man met baard aan een tafel zat met een kan water met ijs in.

Ik denk dat de man mijn gedachten kon lezen en hij bood ons fris water aan. Ongelooflijk hoe zoiets als een simpel fris glas water voldoening kan schenken, het werden er twee..en een aangename babbel.

Ik wilde de man kussen uit dankbaarheid, maar zijn baard weerhield mij ervan.

Ondertussen kwamen we terug op asfalt badend in de zon, en zowel de Zwitser als ik begonnen stilaan kracht en moed te verliezen, was this the never ending road?  En plots verscheen daar onze beschuttende engel die de uitputting van ons gelaat kon aflezen.

Het bleek de man van de hut in Risebru...met de vraag of we wilden meerijden...ook deze man had ik willen kussen...maar ik besloot maar wat zelfbeheersing te tonen en te antwoorden dat het zeer vriendelijk was en dat we graag wilden meerijden,.

Alle twee stik kapot met een kloppend hart vol vreugde omdat deze beker met leed werd weggenomen van ons. Niet enkel dat, de man bracht me zonder iets te vragen naar het hotel Best Western Letohallen nog twee km verder. Je kunt niet geloven hoe dankbaar ik de man was.

Zelfs op de Camino heb ik nooit een dag als deze gehad. Ik begon er stilaan door te zitten, en dan komt daar een engel te voorschijn met een bmw, nou ja zeg..de pelgrims van tegenwoordig lopen ook rond met smartphone, tablet en zonneoplader.

Ok  het normale was plas en douchewerk...en dan gaan eten.

Er was maar keuze uit twee dingen, een hamburgersteak met frieten en groenten en het andere iets met rijst.

Nou ja, doe maar dat met de frieten, 2 minuten later komt de man terug, mogen het ook gekookte aardappelen zijn, mijn engelbewaarder indachtig besloot ik geduldig en vriendelijk alles goed te vinden. Het zal wel even duren....niks hoor, ik heb tijd.

Een andere cola besteld, het is andere cola, mag dat, natuurlijk, geen probleem. Mag het in hetzelfde glas, ja hoor, een glas is een glas.

Goed vol gegeten terug naar de kamer waar ik deze blog verder wilde afwerken, ineens.....ja hoor.

Die van ons aan de Skype. How how..eerst mijnen blog weg saven hoor.  

Die van ons in de sauna gezeten wijl haar arm grijs manneke afzag dat het niet mooi meer was. Arme ik. 😣In elk geval een dag om niet meer te vergeten, maar na een goede nachtrust en een stevig ontbijt zal ik er eens mee kunnen lachen...en o wee, hij/zij die ermee durft te lachen.

Ik wil enkel blijken van medeleven ontvangen. 😈

Ok...ik ga er nog een paar..2 dus...foto's aan toe voegen en wens alleman een prettige nieuwe week...en, siejoeleter. 😗

Dag 6  Etappe 4  Letohallen - Eidsvoll

7 juni Eidsvoll - Finnsbraten 23 km

Ik weet niet of ik deze avond ga kunnen bloggen.  Hangt er vanaf of er G4 verbinding is.

Slaap deze avond in een onbemande hut zonder elektriciteit of water. Afwachten dus. 😉 Wat ik dacht was dus juist.

Geen telefoon noch internetbereik. Van mijn slaapplaats in Eidsvoll nam ik met pijn in het hart afscheid.

De Zwitser heb ik duidelijk gemaakt dat ik liever alleen loop en hij aanvaardde het zonder in tranen uit te barsten.

Maar hop, ik moet verder. De gids vermeldde 15 % asfalt...an me hoela. Minstens 30%. Daarna kwam ik uiteindelijk in bosrijk gebied.

Op zeker moment bereikte ik het Fløyta meer, prachtige uitzichten en me aan de oever voor 45 minuten neergezet.

Heerlijk in de zon met een prachtig zicht en een powerbar  met water. 😁

Ondertussen kwam ik nog een roofvogel tegen die waarschijnlijk gekwetst was aangezien hij met de vleugels halfopen over de weg liep.

Ik bereikte de Lysjøhimethut  sneller dan gedacht, een hut in het midden van nergens in het bos.

Beneden hoorde ik het riviertje stromen waar ik mijn water moest gaan halen.

Het liedje 'twee emmertjes water halen'...was hier op mij van toepassing, en dan zorgen dat ik zonder uit te glijden of te struikelen terug boven geraakte of ik kon terug. Een emmer om te drinken, een emmer om te wassen ed.

De hut was ruim genoeg met een salonnetje. Drie bedden en een aanraaklampje en veel theelichtjes en bougies. Me geïnstalleerd en klaar was Kees....heu. .edgard. Twee dagen voor mij loopt een Kortrijkzaan, Hij vult mooi overal het gjestebok in. Hij was zijn eten vergeten, twee pakken deegwaren met kaas en spek, een pakje kleine bierworstjes en een pakje gepelde pecanoten.

Sympathieke kerel mijn gedacht. Rond 18:00 uur hoorde ik gestommel op de trap.

Een vrouw uit het voormalige Oost-Blok  zwaar geladen, even komen keuren en dan besliste ze om te gaan kamperen aan het meer 700 meter verder.

Als ik 40 jaar jonger was geweest, had ze wel in de hut gebleven. 😢 Nou ja...het beste dan maar. Ik dan maar begonnen aan mijn eten, een roycosoep en daarna deegkronkels alla carbonara dank zij de gulle onvrijwillige gift van een West-Vlaming.

De afwas gedaan en mezelf in de zetel gezet om eerst een film van de familie flodder te zien, en daarna The Broken Circel..breakdown. ...en dan was het tijd om te gaan slapen, de tablet aan de zonnelader gelegd want die was ver leeg.

Nog wat schapen met bel om de nek gepasseerd....bosschapen 😀 en dan in mijnen tram gekropen. .op het maagdelijke 22 uur.

Ik moet jullie geen goede nachtrust wensen...want dat is al te laat. Daarom doe ik het ook niet. Tot vandaag 😉

8 juni Finnsbraten - Espa

Dag 8 etappe 6  Finnsbraten - Espa

Heerlijk geslapen van 22 tot 7:30. Niks gehoord en niemand gezien, alleen ik met mijn dromen.

En die ga ik hier niet vertellen, ik ben toch ni gek hei. 😁

Me rustig klaar gemaakt, water in een teiltje moest mijn douche vervangen en een powerbar moest volstaan om vandaag verder te gaan. Plots klopt er iemand op de deur....de vrouw uit het Oost-Blok....neen, ze moest mij niet hebben, maar water.

Want water uit het meer kan je niet drinken, maar uit de snelstromende rivier wel, en ik had wat zij graag wilde......water.

Ok, drie flessen met water gevuld en de mededeling  dat ze misschien nog een dag zou blijven.

Ik vermoedde dat ze eens ik weg was de hut  in zou trekken. Maar goed..haar keuze. Deze dag was mooi. Zonnig maar wel een stevig fris windje.

Veel bos en alweer een meer gepasseerd waar nog meer wind stond, zelfs mijn broske begon te bewegen.

Maar uiteindelijk kwam ik aan het Mjøsameer aan, een enorm meer met een lengte van 100 km.

Dan moest ik nog een 5 km langs een weg naast het meer tussen een snelweg en een spoorweg.

Die weg was volledig afgesloten, van voor tot vanachter waren ze er aan het werken, normaal is dat een werf en was de toegang verboden, maar dit was de enige weg om Espa te voet te bereiken, maar niemand heeft me terug gestuurd.

Maar gezien de werken, het vele zware materiaal ed, was het niks aangenaam om daar te lopen.

Maar hé, aan alles komt een end, ook aan deze rotweg en dan kwam ik uit aan het Shellstation dat maar 200 meter van mijn slaapverblijf is gelegen.

Daar eerst nog wat inkopen gedaan en dan naar de hut...de Zwitser die in een andere hut had geslapen dan ik was er al.

Die was om 6  uur in de morgen vertrokken om internetbereik te hebben om instructies te kunnen geven aan zijn vrouw in verband met schilderwerken aan zijn huis. En wat stond mij nu te doen? Juist..de blog voor twee dagen bijwerken. Maar nu ga ik eerst eten in het zonnetje op de balkon van de hut.

Ik ben net naar het toilet geweest en werd terug gesmeten in mijn kinderjaren, een houten plank met een gat en een deksel.

Na de boodschap zagemeel erover en klaar is edgard.

Het fotoboek ga ik bijwerken op een plaats waar ik WiFi heb, het uploaden daarvan vraagt meer dataverkeer, en ik wil voldoende data hebben tot de vernieuwing....Maw, zodra er foto's bijkomen wil dat zeggen dat ik WiFi heb.

Een bekke zuinig zen op mijn dataverkeer hé 😆

Ik ga het jullie wensen want  die van ons gaat subiet ook haren tetter willen doen peisek. Ik zie jullie morgen in Stange...wees lief voor elkaar. ❤❤❤

9 juni Espa - Herkestad

Deze nacht gedroomd van friet met biefsteak en plots werd ik wakker om 6:35.

Het was best fris in de hut die niet echt winddicht was.

De wc...ttz...de houten plank met gat en deksel lag 100 meter van de hut, ik had geen zin, maar 't moest eruit.

Ik deed het deksel open en mijn goesting naar friet met biefsteak was al over. Prettig wel als je hem te pletter hoort vallen....ploef en  gedaan. 😅

De Zwitser was gebeten van een wandelreis denk ik want om 7 uur vertrok die al. Ik had wel wat meer tijd.

Rustig aan komen we er ook wel. Ontbijt? Yoghurt met granen.

Het was mooi weer maar zo vroeg in de morgen nog wat frisjes  dus voor de eerste keer mijn jas aan.

Mooi stuk langs het Mjøsameer met gegarandeerd mooie zichten.

In Tangen een supermarktje binnen gesprongen voor een rendiersaucisse ,  wat broodjes en beleg en een zakje notenmix en twee appels.

Wat prutsen om alles in de zak te krijgen en het volgende stuk door het bos richting Stange Kirke.

Een kerk uit de 12e eeuw.Mooi gelegen met een prachtig zicht op het meer.

Mooi aan 't stappen zonder enig probleem en plots schiet er een hevige pijnsscheut door mijn kuit en kon ik niet meer op dat been staan.

Zomaar plots en zonder enige reden. Wat gemasseerd en laten rusten maar niet echt geholpen.

Probleem was dan dat ik het slechte been wilde ontlasten en daarmee het andere been en voet anders ging belasten en op de duur had ik op mijn hoofd willen lopen. Aan de Stange Kirke gekomen een half uur gerust alvorens de laatse 3,4 km te doen...daar deed ik dan ik iets meer dan een uur over wat best langzaam was.

Blij dat ik er was en nu hopen dat het morgen beter is. De vrouw des huizes was niet thuis, maar....de Zwitser was er al.

Hij zei dat we moesten wachten op instructies van de vrouw des huize, maar ik zag een douche beneden en kon me niet bedwingen, al was het niet gemakkelijk...een badkamer zonder een glazen wand of douchegordijn en geen verhoging in de vloer.

Dus best maar alles van  de vloer doen , en op de vensterbank verzamelde ze dode vliegen. En daarna met een klein wissertje de muur en vloer droogwissen.

En als ze thuis kwam bleek de douche voor pelgrims op het eerste verdieping.  

Hahahahahaha. Ik bestelde er wel een ontbijt en ze had wel wifi,  maar die moest in gang getrapt worden mijn gedacht.

En skypen met 4G schijnt veel data te verbruiken. Morgen  in Hamar in een Telia shop gaan horen voor een Noorse kaart met meer Gigabytes.

Friet met biefsteak vanavond? Neen...broodjes met iets in een blikje dat ik niet kon lezen en rendiersaucisse.

Had ik eigenlijk gehaald als ontbijt  voor morgen, maar een vers ontbijt met spek en eieren en alles erop en eraan sprak me plots meer aan.

Dus, vanavond eet ik mijn ontbijt op. De 4G verbinding is hier ook niet stabiel.

Ik moet dus wachten tot ik zie dat er een degelijke verbinding is om dan alles weg te saven.

Ok, gegeten en nog een praatje gedaan met de gastvrouw, der Hans en het meisje dat ik in het bos na Eidsvoll ook was tegen gekomen en die een paar uur achter ons is aangekomen. Dat kind sleurt een rugzak mee van 20 kg....zo jong...en zo onervaren....😁

Maar ze is lief en vriendelijk, en dan mag ze van mij zelfs een rugzak van 30 rondsleuren.   Na het betalen een stempel gevraagd, maar die had ze niet.

Maar op een geniale manier heeft ze met de hand zelf iets in het boekje getekend wat esthetisch best verantwoord is en best mooi. Origineel in elk geval.

Zo rustig aan eens voorbereiden om te gaan slapen, de préslaap zeg maar.

Als het been morgen niet beter zou zijn brengt de gastvrouw me naar Hamar waar ik dan naar de dokter ga. Het is zinloos om zo door te gaan dat ik op de duur helemaal niet meer vooruit geraak. Maar cross my fingers in de hoop dat ik morgen vroeg terug normaal kan stappen.

Ocharme ikke toch. 😆😆Slaap lekker en lig niet wakker anders kan je niet lekker slapen... Confucius.  Hahahahahaha. ..flauw hé. 😋

10 juni Herkestad - Hamar

Vandaag was eigenlijk geen etappe. De gastvrouw van Herkestad bracht me met de wagen naar Hamar om mijn been te sparen.

Dus vandaag een dag volledige rust. In de hoop dat de kuit terug in orde is. En ik heb er wel een goed oog in.

Er zijn ondertussen wel veranderingen in verblijfplaatsen.

Van hier gaat het naar de hut Konfirmantsalen in  Veldre, dan naar huis Ringli in Moelv en dan terug de oorspronkelijke overnachting.

Sommigen zijn bezet wegens een middeleeuws festival in Hamar.

De pelgrimsherberg in Hamar is een mooi moderne herberg, mijn entree was in elk geval indrukwekkend, er stond een jong meisje aan een tafel bezig met papieren en stond gebukt en man man....wat een zicht. Er was ook nog een andere vrouw, maar we konden er allemaal eens goed mee lachen.

Zulk een maagdelijke billen heb ik in lang niet meer gezien. 😁

De gastvrouw van Herkestad was er bekend ging mee binnen en legde mijn probleem met de kuit uit en ik werd direct getrakteerd op een koffie en zet je. Ondertussen is Hans de stad in en doet hij ook boodschappen voor mij, yoghurt en brood en worst. Vanaf hier begint het iets drukker te worden, maar...nog altijd kalm. Er kwam een meisje voorbij die 20 km van hier woont en  met het paard naar Trondheim vertrekt, en een Noorse man en vrouw.

De vrouw zelf is van Oslo. Maar nog altijd ver weg van de aantallen op de Camino.  

Ondertussen ook  het tel.nr van Hans genoteerd en vice-versa ingeval 1 van ons 2 in problemen zou komen.

Het blijft nog steeds een eenzaam pad. Dat is ook wat ik dacht gisteren toen ik ineens geconfronteerd werd met de pijn in mijn kuit.

Stel je voor dat je in het midden van  het bos bent ver weg van alles en iedereen en er gebeurt iets...natuurlijk is er ook 112...maar dat is ook echt als je in zware problemen zit. Maar als we maar enkele km van elkaar zitten kunnen we elkaar nog helpen. Je weet maar nooit.

Zo, wat heb ik gegeten..sorry, wat hebben wij gegeten. De Noorse vrouw heeft bij een pizzeria in de buurt twee grote pizza's besteld en hier laten afleveren.

Zo eens wat anders een pizza. Dan kwam ondertussen nog een  Oostenrijker binnen een twintiger die de rest van de pizza naar binnen heeft gewerkt.

We zijn hier nu dus met vijf. Een Belg....ikke dus, een Zwitser Hans, een Oost- Duitse uit Jena Mandy , de Oostenrijker heet Ragmond..een  oud Duitse naam en de Noorse vrouw heet Nan Kristensen.

En dat is het nog een nacht slapen en dan hoop ik dat mijn kuit normaal doet zodat ik terug kan verder gaan.

Anders heb ik problemen, moet ik alle reservatie die ik al gedaan heb annuleren. En dat gaat wel wat problematisch zijn. Alles kan, maar liever niet.

De volgende rustpauze zou dan in Lillehammer zijn. We zien wel, day by day...poco a poco.

Voor de voetballiefhebbers...niet teveel omhoog springen, voor de vrouwen van de voetballiefhebbers mijn oprecht medeleven.

Voor de rest...oogjes dicht en snaveltjes toe en tot morgen dan maar. 😗

11 juni Hamar - Veldre

Om 6:30 opgestaan, gaan douchen en ingepakt. Om 7:25 buiten gestapt met de mededeling dat ik ging proberen of het lukte, indien niet zou ik terug komen.

De eerste kilometers had ik mijn twijfels, zou ik doorgaan of terug gaan. Het ging niet  echt zoals  het moest.

Maar na een tijd begon het beter te gaan..dus besloot ik door te gaan. Mandy is ook  vertrokken, maar Hans bleef nog een dag in Hamar.

Aan de kerk van Furnes  haalde ze mij in,  ik had me aan de kerk op een bank gezet toen een man met kwam vragen of ik pelgrim was en zo ja of ik een stempel wilde. Ok, dat is goed. Maar hij moest eerst nog iets dringends doen en dan zou hij terug komen.

Ondertussen was Mandy ook aangekomen met de vraag of men hier een stempel kon krijgen wat ik bevestigde.

Na een tijdje kwam de man terug en nam ons mee naar de kerk  om de stempel te zetten, meneer pastoor zat  ook binnen.

Een blonde Noorse vriendelijke man ergens in de dertig, er bleek tegen twaalf uur een huwelijk te zijn, ik mocht gerust blijven zei hij.

Waarop ik repliceerde dat ik al gehuwd was waarop hij in schaterlachen uit barste. Ik blij dat ik vandaag iemand had doen  schaterlachen...een goed werk.

Ok, rugzak terug aan wat met de waterzak en andere attributen die aan de rugzak hangen een bepaalde handigheid en  technische vernuft eiste...maar hé...😆

Op naar Brumumddal. .de weg van Hamar tot Brummunddal  was  best aangenaam, veel natuur en mooie zichten.

Een vier km voor Brumumddal  werd het saaier, asfalt een weg die we onderlangs passeerden om na een lange weg door de buitenwijken uiteindelijk in het centrum terecht te komen. Wat festiviteiten..Noren die Elvis speelden, een drukte van belang in de straten, en op het pleintje waar ik me een half uurtje neer zette.  

Een pleintje met speeltuin en constant kinderen die in de fontein wilden plonsen. Van hier nog een 6 km naar Veldre een klein gehuchtje met een kerkje,  een paar huizen en het pelgrimshuis.  Dat was  voor het grootste gedeelte altijd maar klimmen met een pittig zonnetje als gezelschap.

Op zeker moment kwam ik aan een groot huis met een formidabel zicht op het Mjøsameer en omstreken. Een fantastisch zicht.

En dan in stijgende lijn naar het huis kort voor het kerkje van Veldre.  Een ruim huis met drie douches, een grote slaapzaal met drie bedden 14 matrassen waarschijnlijk bedoeld voor groepen. De douche was heerlijk, goede straal en lekker warm.

Ondertussen was Mandy ook aangekomen die haar rugzak  nog zwaarder had gemaakt door inkopen te doen in Brumumddal.  

Efkes op het bed gaan liggen want ik was wel moe, maar op tijd eruit want die van ons ging  bellen tegen 18:00 uur.

Alles goed op het thuisfront. Ja hoor, alles in orde. Ze ging vanavond  naar de schouwburg naar het optreden van het mannenkoor 'Gaudeamus'.

Prachtig koor met een zeer gemengd repertoire. Helaas kan den deze er niet bij zijn...ik zal zelf maar wat zingen onder de douche zolang Mandy geen emmer koud water over me heen kiepert. 😟 Een stamppot gegeten die je hier kon kopen in een blik, enkel 35 nok in het potje doen.

Zag eruit  als metselbrij,  maar was best lekker.

Ik denk dat ik vlug zal slapen..met ons  getweetjes  in een groot huis zonder tv of jaccuzi en andere geneugten des levens

.Nog een koffie tje maken en wat muziek luisteren en de dag zal alweer voorbij zijn. Niks...morgen een andere dag.

Nog een prettig weekeinde niet te zat en niet te zot en.....tot morgen. 😚

Ik had het grootste gedeelte al gedaan als plots de verbinding uitviel en alles weg was.

Terug beginnen dus. Prima nacht gehad al werd ik een keer wakker van een licht dat ik dacht dat Mandy het licht had aangestoken, bleek het een noodlicht te zijn om de uitgang aan te geven, bizar in een slaapruimte.

Ontbeten en om 8 uur de deur achter me dicht getrokken. Mandy was 10 minuten eerder vertrokken..eerste deel van de etappe ging naar Ringsaker kirke.

Het was een mooi stuk door de natuur met nog steeds het meer in de omgeving.

Op zeker moment had ik een teken gemist en kwam ik uit op een weg zonder enige signalisatie.

Gids en here maps erbij genomen en snel wist ik waar ik was, één km naar beneden om het Olavspad  terug te vervoegen, in zijn totaal een twee km meer afgelegd. Dat zijn van die dingen die af en toe wel eens gebeuren. Tegen 10:45 de Ringsaker kirke bereikt waar het gezien het zondag was aardig wat volk rondliep.

Ik was net een foto aan het trekken als er enkele mensen binnen kwamen en een vrouw me vroeg of ze een foto van mij moest maken.

Ok, ze dirigeerde me naar links...nog wat naar links, mooi zo. Dan vroeg ze me of ik de kerk van binnen wilde zien, geen bezwaar met het volk dat al binnen zat?

Neen hoor, en ze sleurde me mee naar helemaal van voor in de kerk. Om het retabel dat van Antwerpen kwam en het doopvont van zovele eeuwen oud te laten zien.ondertussen stond ik volledig vooraan gepakt en gezakt met mijn stokken als het ware op een podium...enkel het applaus mankeerde.

Ok, thank you very much en deze terug naar buiten. Ik had al genoeg in de belangstelling gestaan.

Kwam ik buiten, stonden daar enkele koppels met baby's die zouden gedoopt worden, de vrouwen in traditionele kledij.

Algauw geprofiteerd van de zaak en gevraagd of ik een foto mocht nemen en ja hoor.

Me dan op een bankje gezet om mijn dagelijkse  portie noten en rozijnen te verorberen en dan eens gaan zien naar de Pilegrimsstugua..de hut waar ik eerst zou verblijven. Prachtig gelegen met zicht op het meer. En wie zat daar?

Mandy die daar haar pauze aan het houden was, ze wist me ineens te vertellen dat ze vanavond waarschijnlijk in haar tentje zou slapen, wat maakt dat de hut waarschijnlijk voor mij alleen zou zijn.

Mooi, de rugzak weer op een paar mooie kilometers langs de oever van het meer, dan twee km langs de baan, en dan omhoog naar de Ringlehut.

Een mooie aangename typisch Noorse hut..leefruimte, keuken en badkamer onderaan en slaapkamer erboven en dat moest langs buiten via een buitentrap.

Om 20 uur Skype. .die van ons om uitgebreid te vertellen over het mannenkoor Gaudeamus enz enz enz.

De gastvrouw een stevig mens bracht me het ontbijt om in de ijskast te plaatsen en was nog even nieuwsgierig van wat, hoe, waar en wanneer en nam afscheid met een stevige kus, blij dat ze nog eens een knappe man kon kussen.😆

Ik zal alweer lekker slapen..ik voel het aan mijne groten teen. Nu moet ik enkel nog de foto's plaatsen en dan zit mijn werk erop.

Zij die morgen moeten gaan werken...het amusement...zij die het niet moete doen....werken, verveel jullie niet.  

Tussendoor een verhaaltje over een trollenvrouw

13 juni Moelv - Brøttum ( Johannesgården)

Rustig aan want vandaag zijn het er maar 17. Dit was een mooie blokhut, gezellig en ruim en helemaal voor mijn alleen.

Enkel de wifi was wat zwak, voor een goed bereik moest ik op het balkon gaan zitten.

Mijn ontbijt stond al in de ijskast en dan maar op z'n weekends me klaar gemaakt zodat ik om 9:06 buiten stapte.

 Dat ontbijt had ik wel nodig want het volgende uur stond enkel klimmen op het menu.

Dit pad is lichamelijk veeleisender, veel klimmen, je eigen eten meesleuren, de eenzaamheid.

Gisteren alleen in een hut, vandaag alleen in een hut...maar morgen zal ik terug volk zien in Lillehammer Stasjonenhostel/hotel.

Daar heb ik twee overnachtingen om eens een keer goed uit te rusten.

De kuit protesteert nog steeds, maar dan gewoonlijk na een rustpauze als ik terug begin te stappen, ze zal hoe dan ook mee moeten gaan naar daar waar ik heenga. Vandaag ook vrij veel asfalt, wat minder aangenaam is. Er zijn drie dagen zonder enig asfalt, op de Dovrefjell hoogvlakte.

Eens gaan kijken hoe het weer daar is, temperaturen van 4 tot 8 graden en zwaarbewolkt.

Maar dat begint pas binnen 11 dagen, hopelijk veranderd er wat...want.....Alles ziet er anders uit als de zon schijnt.

Soit, ik en mijn rugzak doen stap na stap verder om Johannesgården te bereiken.

Na veel klimwerk de afdaling naar Brøttum waar een klein supermarktje is..appelen, rozijnen en een frisdrank met citroen.

Nog een stuk asfalt om dan het bos in te duiken, op zeker moment werd ik aangevallen door een zwerm bloed beluste muggen die het Belgisch bloed van mij wel zagen zitten, vooruitziende als ik ben had ik de Deetspray binnen handbereik gehouden. Ps sssssssttttttt. ..en ik stonk naar de Deet,  

Bijna zo erg als een scheet. Rijmen en dichten zonder uw gat op te lichten. Ok, ik ben hier alleen, en dus de plezantste van allemaal. 😃

Na een half uur door dit moustiquebos gewandeld te hebben moest ik naar rechts voor Johannesgården. ..nog maar 800 meters.

Maar wat een meters, 800 meters steil omhoog over een weggetje bezaaid met stronken en stenen.

Na wat gemompel en stil gevloek kwam ik uiteindelijk aan mijn rustplaats.

Vrij groot gebouw met zes kamers enkele met 1 bed, en enkele met....jawel juist...2 bedden.

Prima douche,  net kamertje en er was ook een salon aan om te salonnen. 😊

In de keuken was proviand aanwezig en in de diepvries brood, zalm en worst.

Ik kon dus zelf een ontbijt samen stellen want in de koelkast was ook kaas, salami, confituur ed mits een kleine bijdrage.

Volgens de gastvrouw zouden er nog mensen komen, maar ondertussen is het al 18:15. En nog niemand gezien..afgehaakt in een eerdere hut misschien?

 Nou ja, ik zal dan maar stillekes  mijn eten gaan klaar maken..wat? Zie ik wel tussen de proviand.

De stilte in mijn kamer, het huis, de omgeving deed me beseffen hoe alleen ik hier ben. Rustig ontwaakt want vandaag is het maar 15 km naar Lillehammer.

Ontbijt uit de diepvries en de ijskast.

In de diepvries was brood en je moest het aantal sneden afhalen die je wilde hebben en die kon je beleggen met kaas, salami of confituur.

Per belegde snede was het 5 kroon of een halve euro en de koffie was gratis. Voor anderhalve euro had ik ontbeten.

Toch maar niet te laat vertrekken want ik wilde in Lillehammer het openluchtmuseum gaan bezoeken, en aangezien de weersverwachtingen voor morgen en overmorgen niet zo schitterend zijn wilde ik vandaag gaan.

Gisteren was het buitenstappen  en direct een uur klimmen, vandaag was het 45 minuten aangenaam dalen.

En dan ging ik op en neer. Het weer is mooi, zonnig en totaal niet fris in de morgen. Maw, aangenaam stappen.

Om 8:24 vertrok ik uit Johannesgården om te arriveren om 11:43 in het Skystasjonenhotel in Lillehammer...maar niet zonder eerst de kerk van Lillehammer binnen te stappen waar iemand opgebaard stond en er dus een begrafenisplechtigheid zou plaats vinden.

In de éne kerk een doopsel..en de volgende een begrafenis. Snel mijn stempelboekje boven gehaald en de stempel geplaatst.

Inchecken ging super vlot...kamer 22 derde verdieping met een kamer met zicht op het spoor en de treinen.

Want het hotel/hostel ligt vlak naast het station...maar de kamer is wel degelijk geïsoleerd. Snel gedoucht en gewassen en hop naar het openluchtmuseum Maihaugen...een soort Bokrijk op z'n Noors.

Het was op wandelafstand maar met een rolstoel een onmogelijke opgave, dat ging wreed stijl naar boven, gelukkig heb ik stevige kuiten al laat 1 ervan me wel eens in de steek...ondertussen trouwens al veel veel beter. Inkom...retired or adult vroeg ze.

Waarheidsgetrouw zei ik....retired and adult. Ik moest haar duidelijk maken dat  het een grapje was en dan schoof  ze me al lachend door naar een ander meisje dat beter Engels sprak en verstond. Kaartje van het park en notities welke de meest belangrijke bezienswaardigheden waren.

Best een mooi openluchtmuseum met echte oude Noorse gebouwen en meer recentere in een zgz stadje met winkels, een postmuseum en trein.

De moeite waard als je in Lillehammer passeert. Ik kwam er trouwens ook Mandy tegen die morgen terug zou vertrekken.

Rustig terug gewandeld en een drukte dat het was, iedereen naar huis na het werk dus veel verkeer in Lillehammer.

De Noren zijn wel vriendelijke en rustige mensen, aan een zebrapad zullen ze gemoedelijk stoppen..als ik op de weg liep en er kwam van de andere kant een wagen stopten ze gewoon om niet te dicht tegen me te rijden, wat ik beantwoordde met een vriendelijk gebaar wat op zijn beurt door hen beantwoord werd.

Toffe mensen die Noren. Soit, terug in het station een appelsap gekocht en mijn derde creme-glace  in 14 dagen.

Geen koekskes, geen bolletjes of zoete gerechten en zeker geen alcohol. Ik ga nog een gezonde kerel worden mijn gedacht.

Ik ga nu eten in het stations restaurant en krijg als pelgrim 15% korting. Ik denk dat ik voor de elandstew ga...ik laat wel weten of het lekker was....

Ja, inderdaad best lekker..een stoofpotje van eland met aardappelen in de pelgrims,  een salade en cranberry.

Nu een rustige avond en nacht...en morgen wat kleine boodschappen en wat rond kuieren in Lillehammer.

 Ik ga nu maar stoppen voor die van ons Skypt terwijl ik nog niet weg gesaved heb.

Een lekkere nachtrust en een paar pillekes tegen de koppijn na het verlies van de rode duivels....dat wens ik jullie...morgen..week 3 😘😘😘

Een rustdag, da's duidelijk hé. Ik was onderweg naar een telenor buttik om een Noorse kaart te kopen met meer Gigabytes.

Helaas moet je daar abonnee voor zijn en daar is het te laat voor om dat in orde te brengen. ..een prepaid kaart is de enige maar ook een extreem dure oplossing.

Dus maar mijn best doen om toe te komen met mijn bijna halve Gigabyte die ik nog heb. Enkel gebruiken waar geen wifi is en enkel voor de blog

. Dan even een supermarkt binnen gestapt om nog wat noodzakelijkheden te kopen.

Terug naar het hotel om dat weg te zetten, en dan naar de winkelstraat van Lillehammer waar gezien het week is en het regent weinig volk was.

Niet echt een opwindende dag dus. Het ontbijt deze morgen was echt goed en uitgebreid. Het Olavspad neemt morgen afscheid van het Mjøsameer.

Van Eidsvoll tot Lillehammer was het mijn compagnon. En dan begeef ik me in het Gudbrandsdalen.

De heuvels worden  hoger en langzaam maar zeker kom ik dichter bij Dovrefjell. Ik zal daar zijn als de midzomernacht er is...de overgang tussen 23 en 24 juni..de Jonsok. Altijd licht...en hopelijk mooie BIJNA zonsondergangen.

De zon blijft nog boven de horizon om dan terug omhoog te gaan. Waarom sleur ik in hemelsnaam een pillampje mee? 😅

Wat te zeggen tot nu toe van dit pad? Het is in niets te vergelijken met de Camino de Compostela. Daar had je overal eet en drink en inkoopmogelijkheden.

Je vertrok en binnen het half uur kon je wel ontbijten met een American koffie voor 3 euro. En eten kon je 's avonds overal voor niet te veel tot weinig geld.

Hier moet je zien je eigen eten mee te dragen als je niet op hotel bent of waar het self catering is.

Maw, ik loop sowieso met een zak van 2 kilo rond met alles wat met eten heeft te maken, eten en vuurtje en pannetje. Nog een belangrijk iets, dit pad is lichamelijk veel zwaarder...meer stijgen..dalen...stijgen.

En ten derde, je voelt je soms  wel wat eenzaam als je van de  hele dag niemand ziet, en dan kom je in een hut...en kom je tot de conclusie dat je ook daar volledig alleen bent. De hut gisteren had zes slaapkamers...en daar, was ik heel alleen. En dan ben je wel blij met je tablet en wifiverbinding.  

En tenslotte...Noorwegen is in  alles veel veel duurder. Een simpele schotel met een cola kost je minstens 20 euro. Neem daar geen biertje of dessert bij of je zit gemakkelijk op 30/35 euro...op je eentje

. Maar kom, daar moet ik niet over zeuren, dat wist ik op voorhand.  😁

Het weer vanmorgen was nog droog en zonnig, maar zoals voorspeld is het deze middag beginnen dicht trekken en regenen.

En dat zou nog twee dagen het geval zijn om dan terug te verbeteren. Ook hier mag ik niet klagen...

De eerste 14 dagen mooi weer gehad. Enkel afwachten hoe het in Dovrefjell gaat zijn. Cross my fingers.

Ik ga jullie vanaf vandaag het leed besparen om steeds op mijn lelijk gezicht te moeten kijken. Ik ga even gewoon doen. 😅

Goed uitgerust en goed ontbeten om 7:20 de deur achter me gesloten voor de volgende 18 km.

Niet enkel de kilometers, maar ook de gesteldheid van het terrein en de niveauverschillen bepalen hoe lang ik zal doen over deze afstand.

Twee zware klimmen en verschillende keren door dicht begroeid terrein waardoor mijn broek verschillende keren zeiknat was, gelukkig droogt dit soort broeken door eigen lichaamswarmte en wat wind extreem snel. De pit zat er in vandaag, vier uur zonder stoppen door gewandeld.

Enkele prachtige panorama's gehad op de Lågen, een rivier. En Lågen betekent gewoon niets anders dan.....de rivier.

De Lågen is 200 km lang en vertrekt aan de voet van Dovrefjell om uit te monden in het Mjøsameer. Het mooiste deel was tussen Fáberg en Øyer.

Aan de Tjodveigen  ( een oude route uitgesleten door reizigers te voet en te paard) begint een mooi woest stuk natuur.

Eerst is er de Sagáa. .een rivier die in het voorjaar niet over te steken is door het geweld van het smeltwater.

De gammele brug is daar de getuige van. 300 meter hierna, is er een zijpad dat naar de Kjaerlighetsfossen waterval gaat..of de waterval van de liefde.

Mooi woest stuk. Bij het terug keren naar de eigenlijke route kwam ik o wonder boven wonder een andere pelgrim tegen.

Ik zette een stapje opzij om plaats te geven want de weg was maar twee voeten breed en wilde de man aanspreken, maar daar kreeg ik de kans niet voor. Ipv te stoppen om een praatje te doen zei hij gewoon...thank you very much en stapte gezwind verder.

Best bizar als je weet hoe zeldzaam het tot nu toe was om een pelgrim tegen te komen. A-sociale a.....e  gerommel kerdjie. 😈

Al namompelend over het merkwaardige gedrag van de man kwam ik aan de rand van het bos, door een weide en vervolgens klimwerk om over het hek te komen middels twee trapjes die me daarbij hielpen, en dan twee kilometer asfalt en altijd maar omhoog.

Eens boven was het een keer dalen tot ik de wegwijzer van het hotel zag...mooi hotel, een mix van hotel en appartementen. Ingecheckt....Mastercard. ..ok, het gebouw met de appartementen was naast het hotel....het witte gebouw appartement 2.

Den deze naar buiten...euhhhhhhh. .het gebouw er naast was  rood. Maar wat hogerop zag ik een wit gebouw, zal dat wel zijn zeker...ja nougabollen. Ik terug naar de receptie of ze iets specifieker kon zijn....ik zal het u tonen.

En in welk huis was het.....het rode natuurlijk wat bij mij de opmerking uit mijn mond liet rollen dat dit een rood en geen wit huis was.

Waarop ze deed of ze dat niet gehoord had.

Maar kom, mijn ergernis verdween bij het betreden van het appartement...ruim, keuken, eetkamer, salon, badkamer een joekel van een tv, een terras.

Best aangenaam. Mijn eten heb ik zelf bij, en het ontbijt staat al in de koelkast. Hoe dan ook, vandaag een mooie dag geweest.

Vertrokken met zware bewolking en voor de middag kwam de zon er door en geen regen.

Verder is het wandelschema  veranderd. In Hageseter etappe 22 zal ik twee nachten blijven om de broodnodige rustdag. Op 7 juli zou ik dan Trondheim bereiken.

Op 8 juli Trondheim verkennen, 9 juli de trein naar Oslo luchthaven om in Gardermoen vlak tegen de luchthaven nog een nacht door te brengen.

Om op zondag 10 juli terug in het dichtbevolkte Belgenland aan te komen. Enkel nog een vlucht zoeken en klaar is Edgard.

Even in de ijskast gekeken en ik begreep dat het ontbijt zeer uitgebreid was zodat ik vanavond ook heb ontbeten.

Brood, 2 eieren, kaas, hesp en lekkere salami. Een salade, een kan appelsiensap en een kan melk.

Ik zal mijn best moeten doen om de rest morgen vroeg op te krijgen.😃 Morgen 22 km, maar 10% asfalt en een waardering van 4 sterren voor schoonheid.

Wel trage kilometers op en neer en overstappen. . Dus maar vetrekken om 7 uur. Ik wens jullie veel plezier met de foto's en met mijn gesapzever. .... 😄

17 juni Øyer - Tretten (Glomstad Gjestehus

Tijdig opgestaan om tegen 7 uur te kunnen vertrekken. 22 langzame kilometers door de vele hoogteverschillen.

Eerst nog eens stevig ontbeten en om 7:02 was ik weg. De eerste 7 km was eigenlijk zo goed als altijd maar klimmen.

Even in mijn arm knijpen. .ben ik dood en onderweg naar de hemel? En echt steile stukken door het bos.

In Skåden Gard hoorde ik plots iemand mijn naam roepen, het was Hans...een praatje gedaan en vandaag ging hij slapen op de Mageli camping een uurtje verder.

Ok, see you later alligator. Een beetje verder een groep, en  niet zomaar een groep...een groep Hollanders  die stukken van de weg deden, een kort praatje gedaan en hop weg. Vlug verdween ik uit hun zicht. En ik heb ze niet meer weer gezien.

Na de volgende lange steile klim door het bos, stond er boven een bankje waar ik mezelf 10 minuutjes rust gunde.

Tot ik twee oranje rugzakken naar boven zag komen. Opgestaan om hen plaats te geven, het bleken Hans en de Noorse vrouw te zijn.

Hen plaats gegeven en rustig verder gegaan,  de uitzichten op het dal waren prachtig en soms moeilijk op foto te pakken.

Een eindje verder  kwam ik aan een privé hut, met toilet a la gat in de plank buiten, maar binnen was het wel proper en aangenaam.

De hut heet Stalsbergsvea. Voor 50 kroon kon je er slapen. Klein..maar goed. Nu ja, ik moest verder zijn.

En verder dan ik dacht in die zin dat de resterende 5 km te overbruggen waren in een uurtje...mis....het terrein begon alweer te stijgen door slecht begaanbare bospaden en dat uurtje werden uiteindelijk 1 uur en 45 minuten. Ondertussen begon het te regenen, maar gelukkig niet hard en constant.

Nog met de smartphone een pad gezocht omdat door een slechte markering ik ergens was waar ik niet moest zijn.

Tof ding zo'n smartphone...en maps.me...een betere en gedetailleerde versie van here maps.

Kort voor mijn bestemming alweer een slechte signalisatie...een richtingsverandering zonder dat die werd aangegeven, en het volgende bordje hing een heel stuk verder en was haast niet zichtbaar, maar mijn intuïtie zei me dat er iets niet klopte.

Uiteindelijk na nog 200 meter door nat gras te hebben moeten lopen kwam ik aan mijn bestemming in een kletsnatte broek.. Glomstad Gjestehus.

Daar zat net een lading Fransen binnen die hadden gegeten en allemaal terug de bus op moesten.

Mijn schoenen uitgedaan en aan de warmte blazers gezet om te drogen. Ik werd nadat de Fransmannen betaald hadden naar mijn kamer gebracht.

Een simpele maar nette kamer met toilet en douche op de gang.

Gedoucht en mijn broek gewassen en dan naar mijn kamer gegaan om in bed te kruipen om te rusten want ik was serieus moe.

Iemand die weinig of een slechte conditie heeft sterft op dit traject minstens twee maal, iemand met een goede conditie kan enkel zeggen dat het een zeer zwaar traject was. Gelukkig was er altijd fitness de kracht in Belsele waar ik elke week ga spinnen om mijn conditie te onderhouden.

Dat loont nu...ik kan zeggen dat het vandaag een zeer zware dag was, maar ik ben geen 1 keer gestorven...

Vanavond eet ik in het pension..de gastvrouw heeft me verteld wat het was, maar ik ben het al vergeten.

Niks, ik vertel het later nog. Zo, lekker gegeten, lasagna  op z'n Noors; lekker en als dessert een lekkere luchtige mousse met een beetje chocolade en fijne koekjes erin. Overgoten met een alcoholvrij biertje en koffie....in die volgorde, pech dat het ontbijt maar vanaf 8 uur is.

Zien dat ik volledig klaar ben rugzak mee naar beneden, ontbijten, betalen en weg is den deze. Morgen 23 km maar niet zo zwaar als vandaag.

Morgen naar de staafkerk in Ringebu. Maar eerst eens lekker goed heerlijk slapen, iets wat ik jullie ook toewens.

Foto's ga ik opladen zodra ik ergens ben met een stabiele wifiverbinding.  

Dat, kan  op een paar dagen duren. Slaap lekker lepeltje lepeltje,  ver van elkaar, op de buik, de rug of de zij..al ronkende,  snuiven,  hijgend of gewoon stillekes.....de keuze is aan jullie. Slaap lekker. 😴😴😴😴

18 juni Tretten - Ringebu

Een niet al te moeilijke dag gehad, en alweer terug moeten beginnen met de blog nadat die plots weg was op het moment dat hij ver af was.

Om 8u30 vertrokken en om 16 u aangekomen in Ringebu aan de staafkerk. Het tweede deel van Favang naar Ringebu was best meermaals sterk klimmen.

Maar tevens het mooiste stuk. In Favang mijn voorraad worst en fruit aangevuld en een heerlijk frisdrank gekocht...fris en prikkelend.

Twee km voor Ringebu zag ik de kerktoren al, daar aangekomen hoorde ik alweer iemand roepen....hé edgard....en ja hoor, Hans en de Noorse vrouw kwamen net terug van de kerk en sliepen net als ik in Gildesvollen,  een hut 200 meter van de kerk.

Aan de kerk was ook net een hoop volk gedropt uit drie bussen, Nederlanders, Fransen en Duitsers. Als pelgrim kreeg ik vrije ingang.

Voor ik naar de hut ging aan een kraampje een creme-glace gekocht met muntsmaak.

Aan de hut was nog een groep Amerikanen die men daar gedropt had om het houtsnijatelier  te bezoeken, als die groep weg was konden we inchecken en onze woonplek betreden

. Ruime living, twee slaapkamers, badkamer en...een wasmachine, alle was van ons samengebracht en laat maar draaien.

Zo, dat is eens een keer zeer goed gewassen.

Deze staafkerk is wel zeer speciaal, en...zonder ramen om zoveel mogelijk warmte binnen te houden...de kerk dateert uit de vroeg dertiende eeuw.

Voor de rest ga ik trachten de foto' van gisteren en vandaag te plaatsen.

Ik wens jullie nog een prettig weekeinde, veel creme-glacekes, een cinemakke, of...kijk gewoon naar de voetbal. Slaap lekker..want dat ga ik ook doen. 😙

19 juni Ringebu - Sør Fron

Dag 19  etappe 16  Ringebu - Sør Fron

Vandaag 22 km naar Sygard Grytting. Het is een gerestaureerde boerderij uit de 14e eeuw.

De bovenste verdieping van een aparte schuur waar de meiden of knechten sliepen werd ook gebruikt en nu nog gebruikt als accommodatie voor pelgrims.

De kamers en zolders hebben dan ook nog een authentiek karakter. Enkel de toiletruimtes zijn gemoderniseerd. Alles en ook ook alles is hout.

De muren zijn gemaakt uit hele boomstammen..de vloeren uit gezaagde boomstammen,roken verboden?

Nou ja, 22 km is 22 km, maar vandaag ging het vlot wegens weinig klimmen en mooi bospaden.

Gepasseerd aan de Frya waterval maar die moeilijk te trekken viel...in Hundorp gestopt aan het pelgrims center dat helaas niet open was, dan maar buiten op een bank wat op gesmikkeld en na een half uurtje terug vertrokken voor de laatste zes kilometer.

Ik was vertrokken met een stralend blauwe hemel, maar plots begon er een stevige wind op te steken en verschenen er donkere wolken, gas gegeven en een 500 meter voor de hut...drup...drup...drup, o neen zeker, stel je voor dat het ineens stevig begint te regenen 500 meter voor je er bent.

Maar gelukkig bleef het bij wat druppels en ondertussen zit ik terug in de zon. Ik ga nu even de rest van de boerderij eens bekijken, keuken inbegrepen.

Ik zat eerst in het oude pelgrims gedeelte op de zolder, beetje fris en donker.

Maar er zouden nog twee vrouwen komen, ik ondertussen naar de zgz keuken getrokken die eigenlijk een keuken was en daaraan hier een slaapruimte met twee bedden en badkamer. Ok, een koffie gezet en dan maar hopen  dat die twee vrouwen er niet doorkwamen.

Plots hoor ik vrouwenstemmen....domme toch hé, maar het bleek de gastvrouw te zijn met Nan de Noorse vrouw.

Ok, gevraagd of ze er problemen mee had dat ik  in dezelfde kamer zou slapen, en gelukkig had ze  daar niets tegen, ikke gelukkig...mijn rugzak gaan  halen van de zolder en naar het modernere en gezelliger gedeelte getrokken.  

De gastvrouw had voor ons een  heerlijke maaltijdsoep gemaakt met veel vlees in....heeeeeeerrrrrllliiijjjjk.

En als dessert  een rabarbercake met een soort luchtige creme. Wat geskypt met die van ons, tot de wifi wegviel, de wifi in deze gedeelten van  het land is niet zo stabiel. En mijn G4 gebruik ik enkel als er totaal geen  wifi is....als er dan enige verbinding is.

 De avond verder rustig doorgebracht om morgen 24 km te doen.  De overnachting in Toftemo Turiststasjon op 23 juni is geannuleerd en is geworden...Budsjord pilgrimsherberge. Juist voor het begin van de klim naar Dovrefjell.

Zo beste mensen...met deze ga ik het jullie wensen. Morgen terug aan de slag, behalve de gepensioneerden, tav de familie Schietekat - Audenaert....je moet op Skype mij vragen om aanvaard te worden, dan kan je na aanvaarding  skypen met mij.  

En nu...maf ze en droom van trollen.....😲😲😲

20 juni Sør Fron - Kvam

Na een rustige nacht samen met Nan in de kamer, geen lawaai noch gesnurk of gestommel, werd ik wakker, keek naar buiten en zag een mooi blauwe lucht..en ik besefte plots dat ik ondertussen alweer een jaartje ouder was geworden...68 om precies te zijn.

Voel ik mezelf zo oud? Geestelijk zeker niet, maar mijn lichaam zet me soms wel eens op z'n plaats.

Als ik wat voel kraken en piepen als ik juist ben opgestaan, of als ik in de namiddag doodvermoeid aan de hut kom en de behoefte voel me eerst een uurtje neer te leggen. Maar dan  komen we op dat alom gekende gezegde..rust...roest.

En ook....krakende wagens rijden het best.

Aan iedereen die me via FB een gelukkige verjaardag toewenste een lieve merci, zij die het vergeten zijn moeten enkel drie weesgegroetjes opzeggen. 😄

De tocht vandaag was best pittig, direct een stevige klim en net mijn ontbijt binnen. Dan kom ik op een mooie weg in het bos.

Die naar beneden gaat, oef zeg..eens ne keer een gemakkelijk weg...tot, lap. .daar heb ik het al.

Een  pijl naar rechts recht het bos in via een smal stijgend weggetje stenen en wortels. Efkes stilletjes gevloekt en wat moet gebeuren, moet gebeuren.

Stilaan hoop ik toch eens een eland tegen te komen, maar vandaag zag ik enkel schapen en paarden op mijn weg.

Het dal begint smaller en hoger te worden. Stilaan ga ik richting Dovrefjell. Op 23 juni slaap ik in Budsjord...

Aan de voet van Dovrefjell.  Dan omhoog om op de 25e Hageseter te bereiken waar ik twee nachten zal verblijven. Maar nu..zit ik nog altijd een paar dagen terug.

Ik had wondermooie uitzichten en goed weer tot goed 13:30...dan begon het dicht te trekken en gelukkig was ik net op tijd binnen om een stevige bui te vermijden. Eerst bij de Kiwi nog wat boodschappen gedaan...jarrebeze gekocht maar die waren niet zo goed als de onze.

Yoghurt en cola zero, broodjes en Kylling salade..ik denk kalkoensalade en nog wat krachtreepjes voor onderweg...niets spectaculair voor een verjaardag dus.

Geen taart, geen lekkere fles wijn, geen cadokes., arme ik. Alleen In een kamertje ver van huis luisterend naar de wind en starend naar buiten.

Naar niemand. En het besef dat morgen een zeer zware dag zal worden met drie pittige klimmen. Arme ik...Mag het een keer....mezelf beklagen. 😣

Maar kom, de weersvooruitzichten voor morgen zijn beter. Dat is ook al iets.

Ik ga mijn broodjes met Kylling salade maar opeten..een yoghurt en de rest van de jarrebeze. En daarna nog wat foto's plaatsen.

Dus eerst nog de maag wat vullen.

Na de maagvulling een wandelingetje gaan doen ( nog niet genoeg gewandeld) naar de kerk een beetje verder en ik kwam Nan tegen..de Noorse.

Die ging naar een winkel verderop om sterk garen te halen omdat de linkerzijde van haar rugzak het ging begeven.

Helaas was de winkel gesloten en moet ze wachten tot morgen vroeg. Terug in de kamer gekomen, jas uit..wat zie ik op mijn tablet?

Nonkel Marcel op de Skype zich waarschijnlijk afvragend wat voor beeld hij had.

Maar dat kwam snel in orde, een tetterke gedaan en hop...ondertussen verscheen die van ons ook op de Skype. ...dan was het iets van, opzij opzij opzij, maak plaats maak plaats maak plaats....want Renée Schietekat is is ook al daar.😂😂😂😂

Zo, ik geef de pijp aan Maarten en ga een kotmadam zien...en dan rustig bedje in en dromen van Trollen, elanden en muskusossen. Slaap ze....allemaal 😚😚😚

21 juni Kvam - Otta

Na een zware dag gisteren, vandaag een nog zwaardere dag, of zoals de gids het zegt, een bosrijke etappe met drie pittige beklimmingen die het nodige van het uithoudingsvermogen vragen. En inderdaad..de scheten die ik heb gelaten, de liters zweet die ik heb gezweet wil je niet thuis krijgen.

Maar goed dat het vandaag mooi weer was, met regen was dit een ware beproeving geweest.

Maar ik heb wel één troost. Morgen zijn de eerste 13 km plat...vlak, niet omhoog.

Morgen doe ik ipv de 13 km ...25 km en ga tot Vollheim camping...dan heb ik de volgende dag naar Budsjord maar 19 km.

En daar sta ik aan de voet van Dovrefjell...eens Dovrefjell over begin ik af te tellen. Maar zover zijn we nog niet.

Normaal was ik gaan slapen op een camping in Otta, maar die was anderhalve km buiten Otta.

Ik dus naar de toeristische dienst in Otta en die wist een pension een goede 200 meter verder.

Hoera! Killi Pensjonat. Een mooi burgerhuis waar een echte boerendochter met rubber botten en al uit de tuin kwam en me direct naar mijn kamer loodste, hier wc, kookvuur en ijskast en de douche beneden. Me daarna naar beneden gesleurd om mezelf te registreren en te vereeuwigen zolang dat boek bestaat en de overhandiging van de schappelijke 290 nok.

Eerst douche en dan een uur op het bed liggen bijkomen.

Mezelf dan gedwongen een beetje te winkelen, drinken en eten en mezelf getrakteerd op de eerste koek na 20 dagen.

Een koek met pistache en een lekkere kop nescafé en een mens is al gelukkig.

Otta is naar Noorse begrippen al een klein stadje, naar onze normen een boerengat, maar ik heb twee restaurants gezien, een haarkapper, en zelfs een supermarkt waar meer verkocht werd dan  eten...een soort Noorse Innovation zeg maar.

Tussen Lillehammer en Otta, 6 dagen geleden was er enkel hier en daar een klein supermarktje. Veel Belgen zouden hier sterven van eenzaamheid, en vooral het vrouwelijke geslacht. .efkes gaan shoppen zit er hier niet in.. 😩

Het dal begint steeds smaller en woester te worden en de toppen hoger.

Ik kan hier al toppen zien waar nog sneeuw op ligt. Ja hoor, Ik nader Dovrefjell. Foto's plaatsen lukt me hier niet. Wachten op een stabiele wifiverbinding.

22 juni Otta - Vollheim

 Vandaag 25 km waarvan 13 vlak. Zo stil mogelijk geweest en om 7:30 ging den deze door.

Nog even langs de supermarkt geweest en om 8 uur ging het richting Sel 13 km verder.

Snelle maar weinig boeiende kilometers uitgezonderd enkele mooie uitzichten op de bergen rondom.

In Sel een half uur rust genomen om dan aan een wat vermoeiender stuk te beginnen.

Zeer geaccidenteerd  terrein,  een klimmend pad...nou ja pad...een opeenstapeling van stenen op en neer...om uiteindelijk aan treinrails te komen die ik over moet. Eerst over een hek moeten klauteren, rugzak  eerst en dan ik....Aan de overzijde juist hetzelfde.

Signalisatie was al een tijdje weg, maar ik moest enkel de helling volgen in noordelijke richting en stijgen om aan Høgste te komen....uitgesproken als Heugste of het hoogste punt, zo heet ook de boerderij helemaal boven.

Eens op het Høgste was het zwaarste werk voorbij, wat licht stijgen en dalen om dan de laatste afdaling in te zetten naar de E6.

Die oversteken en de camping is in zicht. Wat heb ik vandaag gezien aan dieren...eerst twee elanden, helaas te ver weg om op foto vast te leggen.

Een vlucht trekvogels van groot formaat, schapen, witte en zwarte, en een boskoe....tja...wat is een boskoe zal je vragen!

Gewoon een koe die in het bos liep natuurlijk. Enfin, den deze blij dat hij op de camping was. 250 kroon voor een hut met zes bedden wat mij voor een dilemma stelde...in welk van de zes ga ik slapen? 😯

Twee pepsi  maximum taste and no sugar...en...ne creme-glace. Ik zit hier nu op mijn terras aan den blog bezig...en heb al geprobeerd om foto's te uploaden.

Maar dat lukt niet hier, zoals ik al zei..de wifiverbindingen zijn hier in deze streek niet van de beste.

Ik ga maar aan mijn eten beginnen, soep uit een pakske, en twee broodjes met paté en worst.

Het probleem hier is dat je haast geen vers eten kan kopen.

Stel dat ik in de supermarkt in Otta vlees had gekocht en er 8 uur mee onderweg ben....dat is niet echt veilig mijn gedacht.

Maar ja....als ik terug ben zal ne goeie friet met een biefsteak of ne confit  de canard  er best ingaan...ge weet wel, die confit van verleden jaar. 😁

En...ze hebben hier ook nen tv, zo'n grote kast waar  ge een boskoe dood mee kunt smijten. 

23 juni Vollheim - Buds

Dag 23  etappe 20  Vollheim - Budsjord

Goed geslapen,  rustig klaar gemaakt en om 8:30 vertrokken naar Budsjord.

Een erfgoedboerderij uit de vijftiende eeuw en eigendom van de kerk tot de zeventiende eeuw.

Vanaf 1990 is de boerderij een accomodatie voor toeristen en pelgrims.

De boerderij is beschermd erfgoed en de huidige uitbaters restaureren enkel met oude technieken.

Maar kom, zo ver zijn we nog niet. Een 18 km is 7 km minder dan gisteren. De weg ernaar toe was met klimmen en dalen, maar niets extreem.  

In één trek naar Dovre waar ik in de supermarkt het belangrijkste in kocht om Dovrefjell  te kunnen passeren.

Een uitgebreide rust en dan de laatse 4 km naar Budsjord waar ik aankwam om 13:50.

Ik werd vriendelijk ontvangen en kreeg direct mijn slaapplaats toegewezen in een apart staande hut en de toiletten en douches waren ook in een apart gebouwtje met grasdak.

Wel een goede moderne douche. Eten vanavond in de eetruimte in het centrale gebouw om 18:00.

Na de vele dagen met onstabiele wifi eindelijk eens een goede stevige wifi. Daarvan gebruik gemaakt om mijn foto's eindelijk eens op te laden.

Lekker gegeten, een lekkere maaltijdsoep met brood. Voor de komende dagen weet ik niet of ik bereik ga hebben, dat zal de toekomst uitwijzen.

Maw, als je niets ziet gebeuren met de blog...heb ik geen bereik en ben ik dus niet aangevallen door een muskusos of ander zwaar gedierte.

Ik ga deze voor mij wel ontspannende dag afsluiten met een goedenavond in de euforie van de winst van de rode duivels die de bloeddruk van velen heeft doen stijgen. Dus...als het lukt....slaap lekker. 😘😘😘😘😘

Een woordje over Dovrefjell

24 juni Budsjord - Fokstugu

12 km vandaag, klimmen om op Dovrefjell te geraken en dalen om aan Fokstugu te geraken.

De klim was best inspannend en zweterig, tot ik boven kwam.de temperatuur was al stevig gedaald en er stond een scherpe wind.

Dus maar gauw de jas aangetrokken. Onderweg kwam ik een groep Duitsers tegen die met twee minibusjes reden en sommige trajecten wandelden.

De leider van de groep had niet beter gevonden dan op het hoogste punt waar de meeste wind stond...een break te houden.

Ik zag verschillende vrouwen die zaten te rillen van de kou. Nou ja, den deze zou wel afdalen om een pauze te houden.

De schoonheid van Dovrefjell zit hem in de wijdsheid en de woestheid van het gebied.

Een moment werd ik overvallen door een gevoel van eenzaamheid alsof ik alleen op de wereld was...al goed dat ik die groep Duitsers was tegen gekomen zodat ik wist dat het zo niet was..😄

Het gedeelte naar beneden ging hier en daar over sneeuwvelden en op het eerste sneeuwveld wist ik uit te schuiven en op mijn twee kaken door de koude sneeuw. Kinderen gebruiken daarvoor een slede...gehard als ik ben gebruikte ik mijn hammetjes.😆

Na een uurtje kreeg ik eindelijk Fokstugu in het zicht. Een verzameling gebouwen met ernaast een hoge zendmast.

Of ik gereserveerd had? Neen....ik zag mezelf al op de grond liggen in mijn slaapzak maar gelukkig was er nog een kamer met drie bedden vrij.

1 bed daarvan mocht ik gebruiken. Een vrij modern gebouw van binnen met mooie douche en uitgebreide keuken en wasmachine.

Na de douche alles wat kon gewassen worden dus maar in de wasmachine gestoken en aan het vuur gezeten houtkachel met gezellige warmte...want fris is het hier wel. Ik kon ook wat dingen aankopen in het huis zoals spaghetti, boter en kaas.

Ondertussen zijn ook de twee Noorse vrouwen aangekomen..Nan en Britt. Britt had problemen met de heup en zal waarschijnlijk stoppen en de bus nemen.

Er is wifi, maar aan het hoofdgebouw en buiten op een bank...en geloof me..met deze temperatuur is er geen haar op mijn hoofd dat daar aan denkt.

Om 20:30 is er een kleine dienst in het kleine gebouwtje naast de kapel. Waarschijnlijk in het Noors. Maar ik  ga eerst mijn spaghetti opeten..

Na de soep. See you later alligators. Jawadde, eerst soep en dan een volledig blik spaghetti met bolletjes en worstjes opgegeten.

Het toilet zal niet blij zijn als het mij morgenvroeg ziet aankomen. ..ik voel het nu al zakken.

Mijn vliegticket voor zondag 10 juli is ook al geboekt via de medewerking van die van ons.

16:20 omhoog...18:15 terug in het land van stakers van allerlei pluimage.

Het huis hier..Fokstugu ligt net onder de duizend meter hoog. Koud en bewolkt en een wijds zicht.  

De E6  die van het zuiden naar het noorden gaat loopt hier ook voorbij. Maar daar hebben we geen last van.

Een geluk met een ongeluk, met niet te reserveren heb ik de enige vrije kamer...helemaal voor mij alleen.

Hans had ook gebeld met WhatsApp...Die loopt voor het moment twee dagen achter mij.... maar we houden wel contact met WhatsApp.  

Enfin. ..blij dat ik hier 4G verbinding heb zodat ik niet achter geraak met de  blog.

 Ik wens jullie allen een heerlijke slaapvolle, droomvolle en snurkvrije nacht toe. Denk aan mij, dat maakt mij...toedelei. 😗 

25 juni Fokstugu - Hageseter

Vandaag waren de drie Duitsers in de andere kamer al weg om zes uur. Opa Ernst van 81, dochter Dorothee en schoonzoon Georg.  

Vorig jaar hadden ze Oslo - Lillehammer gedaan, en dit jaar tot Trondheim.

Maar 1 probleem, ze hadden veel te weinig tijd om alle trajecten te doen en op tijd in Trondheim te geraken.

Op 2 juli moesten ze hun vlucht naar Frankfurt hebben. Gevolg...Vandaag gingen ze naar Hageseter wandelen en daar de bus nemen naar Kongsvoll.

Zeer moeilijke en complexe manier om het pad te doen. Moet zeer stresserend zijn. Nu ja...ieder doet zijn ding zoals hij het wil.

Ze hebben met z'n drietjes wel hun best gedaan om alles zo stil mogelijk te doen. Om 6:30 ging mijn wekker af want ik wilde tussen 7:30 en 8:00 vertrekken.

Hier moest ik afscheid nemen van Nan en Britt.

Nan was al vanaf Hamar een regelmatige compagnon...maar vandaag ging ze een andere richting uit om later het pad terug aan te vatten.

En Hans is voor de moment twee dagen achterop. Terug alleen op de Noorse bodem.

Een foto...de beste wensen en nog een kus en eenzaam trok ik de mistige bergen in.

Vandaag was het maar 19 km, maar.....19 zware kilometers. 90% van de weg was stenen, wortels, water en modder.

Bepaalde delen waren veengebied, en andere delen bevatten nog veel smeltwater. Ik kon maar op 1 manier genieten van de natuur...door stil te staan.

Voor de rest constant met het hoofd in de grond om elke stap juist te kunnen zetten. 19 lange en zeer vermoeiende kilometers.

Niet echt een dag waarvan ik genoten heb. Ik was dan ook blij in de diepte Hageseter te zien liggen en het vooruitzicht op een rustdag verheugde me nog meer.

De laatste rustdag had ik op 15 juni in Lillehammer,  10 dagen geleden. En ik begin het te voelen, mijn lichaam schreeuwt om rust.

Hageseter is een camping met staanplaatsen, hutten en kamers. De kamers zijn in verhouding tot de hutten simpel en veel te duur voor wat ze zijn.

60 euro voor een kamer met twee 1 persoonsbedden,  toilet en douche op het gelijkvloers. De hutten met alle comfort kosten maar 75 euro.

Beetje kromme prijs, en wifi apart te betalen, 2,5 euro. Ik ging twee cola's halen..8 euro. En vriendelijkheid was ook een ongekend woord in zijn woordenboek.

Ik had er ontbijt bij genomen, maar avondeten, neen hoor, veel te onvriendelijk. Ik heb nog eten genoeg in de rugzak.

Heb ik al een rendier gezien? Ja hoor, in de vorm van een salami.😃

Ik dacht zo, veel bossen..de rendieren en elanden gaan me voor de voeten lopen....maar na 2/3 van de tocht gedaan te hebben blijf ik op mijn honger zitten.

Ach wat, dan eet ik ze wel op.😆

 Na een mistige dag is het rond 3 uur beginnen uitklaren en schijnt de zon.  

Nog twee dagen eer ik Dovrefjell heb overgestoken en dan afzakken naar Oppdal. Op 29 juni zal ik daar zijn.

Maar tot en daarvoor, ga ik eerst eten. Mijn rustperiode vangt aan....Hoera hoor ik mijn voeten en benen al roepen..jaja, ook zij zijn blij met deze rustdag.

Ja...we zijn moe. 

26 juni rustdag in Hageseter

Tja, op een rustdag valt er niet meer te doen dan te rusten Zeker!  

Om 7:30 opgestaan en me luilendig klaargemaakt voor het ontbijt van 9 tot 10.

Even buiten gelopen en wat foto's genomen en me terug getrokken voor de rest van de dag.

Mijn 4sterren hotel in Trondheim geboekt voor 2 nachten, waar ik minder betaal dan in dit poepsimpele verblijf..

De kamer is simpel met twee 1persoons bedden,maar de man rekende dus de twee bedden aan, een beetje fatsoenlijk iemand zou maar 1 bed aanrekenen.

Soit, gisterenavond heb ik in het linkse bed geslapen, en vanavond slaap ik in het rechtse bed..😆 Ach ja, geldwolven kan je overal vinden.

Maar het contact met de meeste Noren is altijd prima geweest...open, vriendelijk en eerlijk...deze man is een uitzondering. 

Voila...mijn gal eens gespuwd. Wat deed Ik nog?  Enkele slaapmogelijkheden opgebeld om zeker slaapplaats te hebben.

Tot en met 30 juni is dat al in orde. En het meeste werk is in het onderhoud van mijn schoenen gekropen.

Gisteren waren die klets klets nat, maar mijn voeten waren nog droog. Na het drogen de schoenen proper gemaakt en met de vingers ingevet, de warmte van de vingers doet was beter indringen in het leder.  

Deze handeling heb ik drie maal herhaald om mezelf te beschermen tegen waterrijke gebieden zoals plaatsen waar nog smeltwater staat.

Voetjes droog houden hé, anders krijgen we blaren. 

27 juni Hageseter - Kongsvoll

Gisterenavond bij het slapen gaan kletterde de regen tegen het vensterraam.  Deze morgen bij het ontwaken, gordijntje open en blauwe lucht met hier en daar een wolkje. In 27 dagen maar 1 keer mijn regenjas moeten aandoen, zelfs mijn regenbroek heb ik niet eens moeten gebruiken.

Mooi om de dag te beginnen natuurlijk. En voor de afwisseling was het eindelijk eens een aangename gemakkelijke weg zodat ik van de pracht van de natuur kon genieten. Aan Hjerkin Fjellstue was er geen markering meer te zien... wat verder gaan kijken, niets te zien.

Dan kan het niet anders zijn dan door de camping te gaan. En inderdaad, helemaal boven op de camping een klein weggetje en een beetje verder terug markering.

Een mooie brede weg helemaal naar boven naar het hoogste punt...Hjerkinnshøe...waar ook een Olavskruis staat met de opmerking....nog 208 km naar Nidaros.

Maar het voornaamste was het prachtige uitzicht.

Mijn mond ging wijd open van de pracht van de natuur, zelfs op foto was die pracht niet vast te leggen. Wat een enorm panorama, de bergen rondom, de gleuf in het dal, een waterval die van hoog naar beneden kwam. Gewoon prachtig.

Vandaar was het dalen tot een parking aan de E6 om vervolgens terug naar boven te gaan over een heuvel, nog 5 km en dan terug afdalen om plots uit het niets voor Kongsvold Fjeldstue te staan. Een verzameling van gebouwen en gebouwtjes met hotel en pelgrimhut.

Ik was de eerste..en kon dus zelf kiezen welk bed, dus een bed vanonder natuurlijk..Vanavond ga ik eens een keer iets lekker eten hier.

Want morgen ben ik in een onbewaakte hut hoog op de hoogvlakte...alweer gedroogd eten en soep uit een pakske. Dus...tot na het eten. 😎  

Zo, lekker gegeten..rendier met aardappeltjes op z'n Noors groenten en saus crèmes en zalfjes...en een dessert van zachte merinque  met frambozen en nog allerlei crèmes erbij met koek....was eens wat anders dan soep uit een pakske. De prijs mocht er ook zijn...51 euro. 😁

Maar dat moet al eens kunnen hé.  Morgen is weer instant eten.

Morgen, ja morgen is er maar 1 slaapgelegenheid, een onbemande hut op de hoogvlakte. Dus wifi nada, 4G nada. Maw, morgen geen blog.

Overmorgen in Oppdal zal ik terug bereik hebben. In deze hut zit veel volk, ik vraag me af waar die vandaan zijn gekomen. 3 Duitse vrouwen, 1 Duitse man en 2 Oostenrijkse vrouwen soit, ik ga mezelf geestelijk prepareren voor morgen, 22 km en klimmen naar de hoogvlakte.

De dag erna terug naar de Noorse beschaving...dalen naar Oppdal. Dat waren dan 4 dagen om Dovrefjell over te steken..woest en prachtig tegelijk.

Ik wens jullie allen een rustige nacht toe en ik zou zeggen....tot overmorgen 29 juni. 😗

Dag 28 Kongsvold- Ryphusan

Eigenlijk is dit nog een voortzetting van vorige dag. In mijn kamer bleken drie vrouwen te slapen, twee Oostenrijkse en een Duitse.

Om 21:00 gingen die al naar bed. Goed..om 21:30 dan ook maar naar de bedstee getrokken.

Bleek de Duitse het raam wijd open gezet te hebben wat in dat klimaat al niet erg snugger was.

Soit, ik laat het raam open en wilde het rolgordijn naar beneden doen, maar ik had het koordje nog niet vast of ze zei....no no no no no, het rolgordijn mocht niet naar beneden. Bon..dan doe ik het raam dicht!

Gemurmel en gemompel, en een 5 a 10 minuten later hoorde ik haar uit het bed komen om het raam terug te openen.

Goed zeg ik, maar dan wel het rolgordijn naar beneden. O neen, dat mocht ook niet. Ik probeerde haar duidelijk te maken dat ze dan een hotelkamer moest nemen waar ze alleen met zichzelf rekening had te houden. Niets hielp, de oude heks dacht enkel aan zichzelf...compromissen stond niet in haar woordenboek.

En gezien ik geen zin had om naast een tochtig raam te slapen pakte ik mijn boeltje bijeen om te vertrekken naar de Ryphusan hut 22 km verder.

De Duitsers en Zwitserse vrouwen in de andere kamer boden aan om in hun kamer te slapen, maar dan moest ik op de grond gaan liggen, plus, ik had geen zin om het gezicht van dat kreng de volgende morgen te moeten aanschouwen en de sfeer zou sowieso diep onder zero degrees liggen.

Ik ben dan om 22:30 gepakt en gezakt naar de Ryphusan hut op de hoogvlakte getrokken. Zeven uur deed ik erover om daar te geraken, om 5:45 kwam ik aan de hut. Voorzichtig de deur geopend omdat ik niet wist of er iemand was, en er bleek een Hollandse vrouw te zijn die gelukkig haar wekker op 6 uur had qezet.

Ze haalde zelfs nog een emmer water uit de rivier voor mij...lief hé. Nog een babbel gedaan en om 7:30 vertrok zij naar Oppdal. Om 7:45 den deze in z'n slaapzak gekropen en geslapen tot 11 uur, ik wilde niet blijven liggen want de volgende nacht moest ik ook nog slapen.

Wat gegeten, buiten gezeten zitten genieten van de natuur en dan rond 14:30 terug de slaapzak in.

Ik vermoedde dat de anderen zouden aankomen tussen 16 en 17 uur. En dat was goed gegokt, om tien voor vier zag ik ze aankomen.

Moe en tevreden dat ze er waren want de klim naar de hoogvlakte was een harde noot.

Het warme water stond klaar voor hen en ze konden direct een tas koffie of thee genieten.

Uitpakken, tetteren en beginnen aan het eten. Na afloop bleken ze zoveel spaghetti klaargemaakt te hebben dat ik me verplicht voelde mee te eten op hun vraag. Mijn pak gevriesdroogd voedsel dan maar terug weg gestoken. Moe als ik was had ik geen probleem om iets voor 21 uur mijn slaapzak in te kruipen, ze moesten mij niet in slaap wiegen. Heb ik ergens muskusossen Gezien?  Neen, maar wel veel schapen..

Ik ga jullie maar geen goede nacht wensen...want die is toch al voorbij. Hiermee dus....niet.😃 volgende verslagen naar week!!